PONTIC GREEK SONGS

Η κόρ’ επήεν ’ς σο παρχάρ’    ΔΙΠΑΤ

Η κόρ’ επήεν ’ς σο παρχάρ’ 

έϊ πουλί μ, πουλί μ’ (δις)

να ’ίνεται ρωμάνα,

 έλα έλα λέγω σε. (δις)

Και για τ’ ατέν θα ’ίνουμαι, 

έϊ πουλί μ, πουλί μ’ (δις)

και κυνηγός ’ς σ’ ορμάνα,

 έλα έλα λέγω σε. (δις)

Η κόρ’ εξέβεν ’ς σο παρχάρ’ 

έϊ πουλί μ’ πουλί μ’ (δις)

κι εγέντονε ρομάνα

 έλα έλα λέγω σε (δις)

Άλλο ’κι πάω ’ς σον παρχάρ’,

 έϊ πουλί μ, πουλί μ’ (δις)

άλλο ’κι παρχαρεύω,

 έλα έλα λέγω σε. (δις)

Άλλο ’κι λέγω και γελώ,

 έϊ πουλί μ, πουλί μ’ (δις)

άλλο ’κι μασχαρεύω, 

έλα έλα λέγω σε (δις

Η Λεμόνα    ΔΙΠΑΤ

Σίτ’ επέγνα ομάλα ομάλα (τρις)

είδ’ ορμάνα και λιβάδα (δις)

Είδ’ ορμάνα και λιβάδα (τρις)

και ’ς σην άκραν τρεχ’ πεγάδι (δις)

Και ’ς ση πεγαδί’ την άκραν (τρις)

έστεκεν δέντρον και μέγα (δις)

Έστεκεν δέντρον και μέγα (τρις)

τα νεράντζα φορτωμένον (δις)

Έπλωσα να παίρω έναν (τρις)

εχολιάστεν η Λεμόνα (x2)

Ντο χολιάσκεσαι Λεμόνα (τρις)

Πασ’ κι ετσάκωσα κλαδόπον (δις)

Πασ’ κι ετσάκωσα κλαδόπον (τρις)

για εμάρανα φυλλόπον (δις)

Κι αν ετσάκωσα κλαδόπον (τρις)

να τσακούται το χερόπο μ’ (δις)

Κι αν εμάρανα φυλλόπον (τρις)

να μαραίνεται το ψόπο μ’ (δις)

Ο ήλον μάραιν’ φύλλοπα (τρις)

Κι αέρα τσάκων’ κλάδοπα (δις)

Τη Τρίχας το γεφύρι   ΔΙΠΑΤ

’Σ σην γέφυραν, ’ς σην γέφυραν, έλα Δάφνε μ’ ποταμέ

’ς ση Τρίχας το γεφύρι, ε Δάφνε μ’ και μυριγμένε

Χίλιοι μαστόροι έχτιζαν, έλα Δάφνε μ’ ποταμέ

και μύριοι μαθητάδες, ε Δάφνε μ’ και μυριγμένε

Όλεν την μέραν έχτιζαν, έλα Δάφνε μ’ ποταμέ,

τη νύχταν εχαλάουτον, ε Δάφνε μ’ και μυριγμένε

– Ντο δι’ς με πρωτομάστορα, έλα Δάφνε μ’ ποταμέ

και στένω το γεφύρ’ ισ’; Ε Δάφνε μ’ και μυριγμένε

– Αν δίγω σε τον κύρη μου, έλα Δάφνε μ’ ποταμέ

άλλο κύρην πα ’κ’ έχω! Ε Δάφνε μ’ και μυριγμένε

– Ντο δι’ς με πρωτομάστορα, έλα Δάφνε μ’ ποταμέ

και στένω το γεφύρ’ ισ’; Ε Δάφνε μ’ και μυριγμένε

– Αν δίγω σε τη μάνα μου, έλα Δάφνε μ’ ποταμέ

άλλο μάναν πα ’κ’ έχω! Ε Δάφνε μ’ και μυριγμένε

– Ντο δι’ς με πρωτομάστορα, έλα Δάφνε μ’ ποταμέ

και στένω το γεφύρ’ ισ’; Ε Δάφνε μ’ και μυριγμένε

– Αν δίγω σε τ’ αδέλφα μου, έλα Δάφνε μ’ ποταμέ

άλλ’ αδέλφα πα ’κ’ έχω! Ε Δάφνε μ’ και μυριγμένε

– Ντο δι’ς με πρωτομάστορα, έλα Δάφνε μ’ ποταμέ

και στένω το γεφύρ’ ισ’; Ε Δάφνε μ’ και μυριγμένε

– Αν δίγω σε την κάλη μου, έλα Δάφνε μ’ ποταμέ

καλύτερον ευρίκω! Ε Δάφνε μ’ και μυριγμένε

Τρι’ αδέλφα έμ’νες εμείς, κι οι τρεις καταραμένοι,

είνας έχτσεν την Άδεσαν κι άλλε το Δεβασίριν

κι εγώ η τρισκατάρατος της Τρίχας το γεφύριν.

ΕΓΩ ΓΙΑ ΤΕΣΕΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ   ΟΜΑΛ

Αδά σον κόσμον αγαπώ

ίναν Θεόν και εσένα

αν θέλτ'ς δέβα σον ανοιχτήν

και εβγάλ' τ' εμόν το ψέμαν

Εγώ για τ'εσέν και μόνον

σύρω τη σεβντάς τον πόνον

το κιφάλι μ' σο μαξιλάρ'

ο νους ιμ εν 'σο δρόμον

Πουλί μ' εσέν ντο αγαπώ

αν ίσως λέγω ψέμαν

και το χώμαν ντο καταπατώ

να σύρ' και πιν' το αίμα μ'

Τυρριανίγουμαι και κλαίγω

σε καν'νάν τιδέν κι λέγω

σ' έναν έμορφον κορτσόπον

τα παράπονα μ' θα λέγω

Ζίπα ζιπ η κάρδια μ’

Ζίπα ζιπ η κάρδια μ’ γομάτον όνερα

λάσκετ’ άπαν’ ’ς σα παρχάρα ’ς σα κρύα νερά

Κάθουμ’ ώρας και νουνίζω μίκρον πούλοπο μ’

Την ανάσα σ’ ν’ έρται κρούει απάν ’ς σον πρόσωπο μ’

Να τερείς με και να σκί’εις με μαχαίρ’ κοφτερόν

Να σασεύω να μ’ εξέρω πούκεσ’ να τερώ

Να τρομάζω και να στέκω άμον ιαντζού’εις

ν’ ανοίγω τα χερόπα μ’ κι έκει απέσ’ να ρού’εις

Να ’ρχεσαι γριβώντς απάν’ ιμ να σπίγγ’ς να τσιχλώντς

τα τέρτα ντο είν’ απέσ’ ιμ όλα να λαρώντς

Ν’ αγκαλιά’εις και να φιλείς με απάν’ ’ς σο κιντίν

τα χείλα σ’ να είν’ ’ς σο στόμαν ους να θα βραδύν’

Αϊτέντς επαραπέτανεν  ΔΙΠΑΤ

Αϊτέντς επαραπέτανεν ψηλά σα επουράνα

Ούι αμάν αμάν.

Είχεν τσαγγία κόκκινα και το τσαρκούλ’ν ατ’ μαύρον

Ούι αμάν αμάν.

Εκράτ’νε και ‘ς σα κάρτζα του παλικαρί βραχιόνας

Ούι αμάν αμάν.

Αϊτέ μ’ για δωσ’ μ’ ας σό κρατείς για πέει με όθεν κείται

Ούι αμάν αμάν.

Ας σό κρατώ ’κι δίγω σε αρ’ όθεν κείται λέγω

Ούι αμάν αμάν.

Ακεί σο πέραν το ραχίν σ’ αλάτα επέκει μέρος

Ούι αμάν αμάν.

Τραντέλλεναν εσκότωσαν και κείται ματωμένος

Ούι αμάν αμάν.

Μαύρα πουλία τρώγ’ν ατόν και άσπρα τριγυλίσκουν

Ούι αμάν αμάν.

’Σ σην θάλασσαν κολυμπετής σ’ ομάλα πεχλιβάνος

Ούι αμάν αμάν.

’Σ σον πόλεμον Τραντέλλενας του Πόντου παλικάρι

Ούι αμάν αμάν.

Το Τσάμπασιν   ΔΙΠΑΤ

Εκάεν και το Τσάμπασιν 

κι επέμ’ναν τα τουβάρα, γιαρ γιαρ αμάν

και ν’ έρουξαν ’ς σο γουρτάρεμαν 

τ’ Ορτούς τα παλικάρα, οϊ οϊ αμάν

Τρανόν γιαγκούν σο Τσάμπασιν 

σπίτα ’κι θ’ απόμεν’νε,γιαρ γιαρ αμάν

τρανοί μικροί φτωχοί ζεγκίν’ 

όλ’ κάθουνταν και κλαίγ’νε,οϊ οϊ αμάν

Και ν’ εκάεν κι εμανίεν τ’ Ορτούς το παρχάρ’,

 και ν’ εκεί τιδέν ’κι επέμ’νεν μανάχον σαχτάρ’

Εκάεν και το Τσάμπασιν 

γιαβρού μ’ τιδέν ’’κι επέμ’νεν,γιαρ γιαρ αμάν

Ραχά και λειβαδότοπα 

άλλο χορτάρ’ ’κι φέρνε,όϊ όϊ αμάν

Κλαίν’ τα πουλόπα τη θεού 

κλαίν’ τα πεγαδομάτα,γιαρ γιαρ αμάν

κλαίει το Τσαμλούκ’ 

το Καρακιόλ’,κλαίν’ τ’ έμορφα τ’ αλάτα οϊ οϊ αμάν

Ξενιτεία το φαρμάκ’ ισ’   ΤΙΚ

Ξενιτεία το φαρμάκ’ ισ’ πολλοί πίν’ν’ ατο

’ς σην καρδίαν με ποτήρα ατείν κχύν’ν’ ατο.

Ζούνε με αροθυμίας για να κλώσκουνταν

ση γαρήδες, ’ς σα μωρά ’τουν σουμά ν’ έρχουνταν

(οπίσ’ ν’ έρχουνταν).

Άλλ’ δουλεύν’νε πέντε χρόνα κι άλλ’ δουλεύν’νε εφτά

πολεμούν να γαζανεύν’νε και πολλά λεφτά.

Άλλος τσακών το ποδάρ’ν ατ’

κι άλλος κοφτ’ το χέρ’

για όλτς έν’ η ξενιτεία δίκοπον μαχαίρ’.

Μάνα που έν’ ο πατέρα μ’ κουΐζ’ το παιδί σ’

γράφτ’ σε η γαρή σ’ ’ς σο γράμμαν εχ’ κι εβγαίν’ η ψη σ’.

Θελτς να κλώσκεσαι ’ς σ’ οσπίτ’ ισ’ άμαν πουσμανεύ’ς

στεκ’ς εννέα δέκα χρόνα κι άλλα να μαζεύ’ς.

Ξενιτέα τα ποδάρα σ’ πολλά εβάρυναν

’κ’ εγνωρί’εις και τα παιδία σ’ γιατί ετράνυναν.

Κι η γαρή σ’ μαραζωμέντσα έντον ημ’σόν ψην

για τ’ ατέν ζωή ’κ’ επέμ’νεν θα εμπαίν’ σην γην.

Ραχιόπουλο  

Ραχιόπουλο θα ίνουμαι ’ς 

σα ράχα θα γυρίζω

’ς σα κλάδοπα θα κάθουμαι 

και θα χελιδονίζω.

Ράχα μη πρασινίζεται

ποτάμα μη βοάτε 

θα έρται το μικρόν τ’ αρνί μ’

κι αρ’ απ’ εσάς φοάται.

Η δείσ’ εφέκεν τα ραχά 

κι εκάτσε ’ς σα καμμένα

τρυγόνα μ’ άφ’ς τα κυρουκά σ’

 κι αρ’ έλα με τ’ εμένα.

Χρυσάγγελος θα ’ίνουμαι 

χρυσά φτερά θα φέρω

και ’ς σο ζεστόν τ’ εγκάλιοπο σ’ 

πουλόπο μ’ θα κονεύω.

Tρυγόνα

Ακεί πέραν σ’ ορμανόπον η Τρυγόνα η Τρυγόνα

έστεκεν κι εποίνεν ξύλα η Τρυγόνα η κορώνα

τα ξύλα τ’ς έσαν οξέας η Τρυγόνα η Τρυγόνα

άντρας ατ’ς έτον μυξέας η Τρυγόνα η κορώνα

Πορπατεί και πάει τίκια η Τρυγόνα η Τρυγόνα

τ’ ορταρόπα τ’ς είν’ τιφτίκια η Τρυγόνα η κορώνα.

πορπατεί και πάει ομάλα η Τρυγόνα η Τρυγόνα

τ’ ορταρόπα τ’ς αρνομάλα η Τρυγόνα η κορώνα

Η τρυγόνα με τ’ ορτάρα η Τρυγόνα η Τρυγόνα

πάει ’ς σ’ ορμάν’ σερεύ’ χορτάρα η Τρυγόνα η κορώνα

τα χέρ’ ατ’ς άμον τσατσία η Τρυγόνα η Τρυγόνα

όλο στούδα και πετσία η Τρυγόνα η κορώνα

Πάρθεν η Ρωμανία

Έναν πουλίν, καλόν πουλίν, εβγαίν’ από την Πόλην,

ουδέ ’ς σ’ αμπέλα ’κόνεψεν, ουδέ ’ς σα περιβόλα,

επήγεν και ν’ εκόνεψεν ’ς σ’ Αγιά Σοφιάς την πόρταν.

Έδειξεν τ’ έναν το φτερόν ’ς σο αίμαν βουτεμένον.

Και ’ς σ’ άλλο το φτερόν αθε, χαρτίν βαστά γραμμένον.

Ατό κανείς ’κι αναγνώθ’, κανείς ’κι ξέρ’ ντο λέγει,

μηδέ κι ο Πατριάρχης μου με όλους τους παπάδες.

Κι έναν παιδίν, καλόν παιδίν, πάει και αναγνώθει.

Σίτ’ αναγνώθει, σίτα κλαίει, σίτα κρούει την καρδίαν:

Ναϊλλοί εμάς και βάι εμάς, ’πάρθεν η Ρωμανία.

– Ναϊλλοί εμάς και βάι εμάς οι Τούρκ΄ την Πόλ΄ επαίραν

επαίραν το βασιλοσκάμ΄ κι ελλάεν Αφεντία.

Μοιρολογούν τα εκκλησιάς κλαίγ’νε τα μαναστήρα

κι Αι-Γιάννες ο Χρυσόστομον κλαίει και δερνοκοπάται.

Μη κλαις, μη κλαις, Αγιάννε μου και μη δερνοκοπάσαι

η Ρωμανία ΄πέρασεν η Ρωμανία ΄πάρθεν

Η Ρωμανία αν πέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο.

Πατρίδα μ’ το ορμανόπα σου

Πατρίδα μ’ τ’ ορμανόπα σου τ’ έμορφα τα ραχία σ’

’κ’επόρεσα να ελέπ’ ατα και τρώει ‘με αροθυμία σ’.

Τα έμορφα τα μέρα ’μουν και τα νερά σ’ τα κρύα,

να κλίσκουμαι και πίνω εγώ να χαίρεται η καρδία μ’.

’Σ σα παρχάρα και σ’ όρμανα σ’ κελαηδούν τα πουλόπα

Αραεύ’νε την κεμεντζέν να λέγ’νε τραγωδόπα.

Η νύφε κι η πεθερά

Nα ’ίνουσαν κατακλυσμοί και χάσαν οι γραιάδες

και κείσαν και κοιμούσανε άφογα οι νυφάδες.

Είνας νύφε έναν ημέρα, μω τη σκύλ’ την θαγατέρα

ταβίζ’ με την πεθεράν ατ’ς, άτε χορλαεύ’ απάν’ ατ’ς

Η νύφε ’ξέγκεν το τακούν’ ατ’ς, λέει την πεθεράν ατ’ς τσούνα

το κιφάλ’ ις άμον κάσ’, εθαρείς ’κι θα ψοφάς.

Επιάσταν ’ς σα μαλλία, εμαζεύτεν η γειτονία,

έρθεν ένας γείτονας, λέει ατένε ντο  εφτάς.

Λέει ατεν ’κ’ εντρέπεσε, γιατί κρους την πεθερά σ’

λέει ατον εσύ ντο θελτς, το σκυλίν θα γουρταρεύ’ς.

Λέει η πεθερά την νύφεν, μεσημέρ’ έντον ’κ’ ενίφτες

ους το μεσημέρ’ κοιμάσαι, ας σο θέο σ’ ’κι φοάσαι.

Εγώ ’φτάγω τα δουλείας, θα τερώ και τα παιδία σ’

’ς ση κυρού σ’ ’κ’ είχες νερόν, αδά θελτς και παραγιόν.

Τσ’ είχεν πεθεράν καλέσσα, νά ’χω κι εγώ η τυχερέσσα

τα βουτούρτα τα τυρία, έχ’ς ατα με τα κλειδία.

Λάσκεσαι άμον σουρτούκα, σκυλάζ’ το βρακί σ’ τσουλτούκα,

και η νύφε σ’ η καημέντσα, πάντα μαραγγουλασμέντσα

πάντα ’φτάει υπομονήν, τρώει κρομμύδα και ψωμίν.

Πεθερά τ’ς χατεύ’ ατεν, έξ’ ας σ’ οσπίτ’ λέει ατεν.

Και η νύφε ’σκώθεν πάει, και παράπονον ’κ’ εφτάει

ξαν η γούλα τ’ς επιάστεν, για την μάναν ατ’ς εχπάστεν.

Ας εσούμωσεν ’ς σ’ οσπίτ’ν ατ’ς, ατέ είδε την αδερφήν ατ’ς,

αδερφή ατ’ς εγροίξεν α, την μάναν ατ’ς είπεν α.

είπεν ας εβγαίν’ οξώκα και ρωτά ’τεν πρώτα πρώτα

»νέτση ντ’ έπαθες και κλαις, και την μάνα σ’ δεν ’κι λες».

Σούμωσεν την μάναν ατ’ς, εγονάτσεν εμπροστά τ’ς

»μάνα» λέει »ξάϊ μ’ ερωτάς με, ποίσον τραχανό να φάϊς με».

Η πεθερά μ’ έν’ κακέσσα, πάντα αφίν’ με νηστικέσσα».

»Γουρπάν εγώ ’ς ση γούλα σ’, μερ εφέκες την Τασούλα σ’;»

»Η Τασούλα έν’ σ’ οσπίτ’ν ατ’ς, δικαιούτ’ ατεν ο κύρ’ς ατ’ς».

»Η πεθερά μ’ έν’ κακέσσα, πάντα αφίν’ με νηστικέσσα,

τσακών’ εφτάει το φούστρον, και τρώει α μαναχέσσα».

Σεράντα μήλα κόκκινα

Σεράντα μήλα κόκκινα πούλι μ’

σ’ ένα μαντήλ δεμένα (δις)

σεράντα σεβτάς κι’ αν εφτάς ρίζαμ

κ’ ευρίκ’ς κι άμον εμένα (δις)

τ’ ομάτες ασάν ουρανόν πουλι μ’

αστρέν πα κατηβάζνε (δις)

πόσα καρδόπα ν’ έκαψες ρίζαμ

και ποσα αναστενάζνε (δις)

Σεράντα μήλα κόκκινα πούλι μ’

σή σειράν τιζεμένα (δις)

επάρ’ αρνόπομ την στρατάν ρίζαμ

ντο θα φερ’ τσε σ’ εμένα (δις)

Για έλα έλα πούλι μ’ με τεμέν έλα γιάβρι μ’

το νόστιμον το τέρεμας πούλι μ’ 

θα σύρ’ και παίρ’ τ’ αχούλι μ’. (δις)

Πουλόπα ταξιδιάρικα έναν μένεμαν φέρτε

τα κήρουκα μ' κι ο αδερφό μ' αν ζούνε σε μεν πέτε

Πατρίδα

Πάντα θυμούμαι και πονώ

Τι Πάτριδας τον τόπον

Ο νουσ' ειμ' επέμνεν εκεί

Κι αδά έν το κορμόπομ (δις)

Πατρίδα μ' ξαν' πατρίδαμ'

Άλλο εσέν ξάει κι είδα

Ας επάτνα τα χώματα σ'

Κι εκεί την ψυμ' εφήνα (δις)

Το Πόντο ερωθύμεσα

Τι πατρίδας το χώμα

Ατόσα χρόνε εδέβανε

Κι ενέσπαλα ακόμα (δις)

Πατρίδα μ' ξαν' πατρίδαμ'

Άλλο εσέν ξάει κι είδα

Ας επάτνα τα χώματα σ'

Κι εκεί την Ψυμ' εφήνα (δις)

Η Ρωμανία πάρθεν

Ναιλί εμάς και βάι εμάς οι Τούρκ την Πολ επαίραν,

επαίραν το βασιλοσκάμ κι ελάεν η Αφεντία.

Μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγνε τα μοναστήρα,

κι ο Αι-Γιάννες ο Χρυσόστομον, κλαίει και δερνοκοπάται.

Μη κλαίς, μη κλαίς Αϊ Γιάννε μου και μη δερνοκοπάσαι,

η Ρωμανία πέρασεν, η Ρωμανία πάρθεν.

Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο.

Η μάνα εν κρύο νερόν   ΤΙΚ 

Όταν γερά η μάνα και άλλο κε μπορεί (2)

α τότε θελ βοήθειαν α τότε θελ ζωήν ... α τότε θελ ζωήν

κι όταν θα έρτε η ώρα και άλλο κι θα ζει

αμάν και φτας το χρέωσις θα καίετε η ψυς

η μάνα εν κρύον νερόν και σο ποτήρ και μπεν

η μάνα να μη είνετε η μάνα να μη εν

η μάνα να μη εν

η μάνα εν βράχος η μάνα εν ρασίν (2)

σο δύσκολον την ώρας μανίτσα, μανίτσα, μανίτσαμ 

θα τσαείς

η μάνα εν το στήριγμαν τη χαράς το κλαδίν

τατινές η εγάπη κε βρίετε ση γην

η μάνα εν κρύον νερόν...

θα δέαβένε τα χρόνια θα έρουμε και μεις (2)

ατά είναι με τη σειράν κι θα γλυτών κανείς...

κι θα γλυτών κανείς

κατ ολ πρεπ να εξέρουμε σ ‘αούτο τη ζώην

Χωρίς τη μάνας την ευχήν κανείς κε λεπ χαΐρ

Το τσαμπασίν

Εκάεν και το τσάμπασιν 

Κι επέμναν τα τουβάρια, γιαρ γιαρ αμάν (δις) 

Και ν’ερρούξαν σό γουρτάρεμαν 

Τ’Ορτούς τα παλληκάρια οφ οφ αμάν

Κλαίν τα πουλόπα τη Θεού 

Κλαίν τα πεγαδομάτια, γιαρ γιαρ αμάν (δις) 

Κλαίει το τσιαμπλούκ, το καρακιόλ 

Κλαιν τ’ έμορφα τ’ ελάτια, οφ οφ αμάν.

Εκάεν και το τσάμπασιν σπίτε κι θ’απομένε, γιαρ γιαρ αμάν (δις) 

Τρανοί, μικροί, φτωχοί, ζεγκοίν 

Ολ’ κάθουνταν και κλαίγνε, οφ οφ αμάν.

Αρ εκάεν κι εμανίεν όλεν το παρχάρ 

Και ν’εκές τιδέν κι επέμνεν, μαναχόν σαχτάρ (δις)

Την πατρίδαμ έχασα

Την πατρίδαμ έχασα έκλαψα και πόνεσα

λύουμαι κ’ αρωθυμώ oϊ οϊ οϊ οϊ ν’ ανασπάλω και πορώ (δις)

Μίαν κ’ άλλο σήν ζωήμ’ σο πεγάδιμ’ σήν αυλήμ’

νέροπον ας έπινα, oϊ οϊ οϊ οϊ και τ’ ομάτεαμ’ έπλυνα (δις)

Τα ταφίαμ έχασα ντ’ έθαψα κ’ενέσπαλα 

τεμετέρτς αναστορώ, oϊ οϊ οϊ οϊ και σο ψώπομ’ κουβαλώ (δις)

Μίαν κ’ άλλο σην ζωήμ’ σο πεγάδιμ’ σην αυλήμ’ 

νέροπον ας έπινα, oϊ οϊ οϊ οϊ και τ’ ομάτεαμ’ έπλυνα (δις)

Εκκλησίας έρημα Μαναστήρεα ακάντηλα 

πόρτας και παράθερα oϊ οϊ οϊ οϊ έπεμναν ακράνοιγα (δις)

Μίαν κ’ άλλο σην ζωήμ’ σο πεγάδιμ’ σην αυλήμ’ 

νέροπον ας έπινα, oϊ οϊ οϊ οϊ και τα’ ομάτεαμ’ έπλυνα. (δις)

Καλόν κορίτσ'

Καλόν κορίτσ', 

καλόν κορίτσ'

καλόν κι ευλοημένον

ση χώρα φαίνετ' άσκεμον,λελέβω ατό,

σε μέναν φωταγμένον.

Καλόν κορίτσ' εχόρευαντ' έμορφα τα κορτσόπατα 

τα κάλλια τουν εσείουσαν,λελέβ' ατά,

άμον μανουσιακόπα.

Καλόν κορίτσ' για χόρεψονεσύ τεμόν φραντάλα 

αμάραντα μαραίν' πουλί μ',λελέβω σε,

και τεσόν η εγκάλιαν.

Ζιπάν ζιπί

Ζίπαν ζίπ η κάρδιαμ γομάτον' όνερα

λάσκεται απάν σα παρχάρεα σα κρύα νερά

Κάθουμ' ώρας και νουνίζω μικρόν πούλοπομ'

την ανάσας να έρται κρούει απάν σον πρόσωπομ

Να τερείς μεν και να σκίεις μεν μασέρ κοφτερόν

να σασέβω να μη εξέρω που κές να τερώ

Να τρομάζω και να στέκω άμον ιαντζούις 

να ανοίγω τα σερόπαμ και κει απές να ρούεις

Να ερχεσαι γρυβών τς απάνι μ'

να σφιγγ'ς να τσιχρώντς

τα ντερτια ντο ειν' απεσ ιμ ολα να λαρωντς.

ΚΟΡΤΣΟΠΟΝ ΛΑΛ ΜΕ

Κορτσόπον ανημέρωτον κορτσόπον λαλ' με

Κορτσόπον ανημέρωτον κορτσόπον λαλ' με

Πότε θα ημερούσαι λαλ' με κι ας λαλώ σε 

Πότε θα ημερούσαι λαλ' με κι ας λαλώ σε

Και με τ' εμέν το παλληκάρ' κορτσόπον λαλ' με

Και με τ' εμέν το παλληκάρ' κορτσόπον λαλ' με 

Πότε θα στεφανούσαι - λαλ' με κι ας λαλώ σε

Πότε θα στεφανούσαι - λαλ' με κι ας λαλώ σε

Κορτσόπον λαλ' με, λαλ' με κι ας λαλώ σε,

Σ' έναν βούρα λεφτοκάρυα, λέει με έλ' ας φιλώ σε 

Σ' έναν βούρα λεφτοκάρυα, λέει με έλ' ας φιλώ σε 

Κορτσόπον πολλά έμορφον κορτσόπον λαλ' με

Κορτσόπον πολλά έμορφον κορτσόπον λαλ' με 

Κορτσόπον πολλά έμορφον κορτσόπον λαλ' με 

Και ντο πολλά αγαπώ σε - λαλ' με κι ας λαλώ σε 

Και ντο πολλά αγαπώ σε - λαλ' με κι ας λαλώ σε 

Πασκίμ' ντο κι εγροικάς ατο κορτσόπον λαλ' με 

Πασκίμ' ντο κι εγροικάς ατο κορτσόπον λαλ' με

Πάντα πυκνοτερώ σε λαλ' με κι ας λαλώ σε

Πάντα πυκνοτερώ σε λαλ' με κι ας λαλώ σε

Κορτσόπον λαλ' με, λαλ' με κι ας λαλώ σε,

Σ' έναν βούρα λεφτοκάρυα, λέει με έλ' ας φιλώ σε 

Σ' έναν βούρα λεφτοκάρυα, λέει με έλ' ας φιλώ σε

ΣΟ ΠΑΡΑΚΑΘ ΚΑΙ ΜΟΥΧΑΠΕΤ

Σο παρακαθ και μουχαπετ καθα βραδον παρεας

η λυρα παιζ και φαγοποτ με κρομιδ και ελεας

Παρακαθια μουχαπετια και ενα τσιζιν σα τερτια

παρακαθια και σεβνταδες να λαρουνταν τα γεραδες

Σ'ενα γωνια παληκαρ κορη τερη σο ματια

ονειρα και να σπιτικο ντο θα εφταει τα παλατια

Παρακαθια μουχαπετια και ενα τσιζιν σα τερτια

παρακαθια και σεβνταδες να λαρουνταν τα γεραδες

Σο παρακαθ ουλ εναν ειν οι τουσμαν πα υέυνε

πινε ρακυν και αδερφομεν και γιαν γιαν να χορευνε

Παρακαθια μουχαπετια και ενα τσιζιν σα τερτια

παρακαθια και σεβνταδες να λαρουνταν τα γεραδες

ΩΣΠΟΥ ΘΑ ΕΝ Ο ΘΑΝΑΤΟΝ

Ώσπου θα εν ο θάνατον

ώσπου θα εν ο χάρον

κανείς κι κλώσκεται και λέει

εγώ κι θα αποθάνω.

Κόρ’ έπαρ’ ασό σάβανο

κορδέλα σα μαλλία σ’

και όντες θα κορδελιάσ’ ατά

να κλαις από καρδίας.

Αν αποθάνω θάψτε με

σύρτε απάν-ι-μ χώμα

αφήστε με παράθυρον

να ελέπω την τρυγώνα μ’.

Ανάθεμα και το ρακίν

ασ’ όλιον το καλλίον

εκατό δράμια είν’ πολλά

ημσόν οκάν ολί(γ)ον.

ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ Μ’ ΘΑ ΣΚΙΖΑΤΟ

Την κάρδια μ' θα σκίζα το θ' έχω δυο καρδίας

σ' έναν θα βάλω τα καημούς, σ' άλλο τ' αρωθυμίας

Ρεφρεν

το αίμαν νέρον κι ίνεται κι οι ρώμιοι κι τουρκεύνε

κι ο αδερφόν τον αδερφόν πάντα θα αραεύνε

Αναστενάζω σύουνταν τα ψηλά τα ρασία

όντες πονώ μαρέντανε τα φύλλα σα κλαδία

Ρεφρεν

το αίμαν νέρον κι ίνεται κι οι ρώμιοι κι τουρκεύνε

κι ο αδερφόν τον αδερφόν πάντα θα αραεύνε

Πουλόπα ταξιδιάρικα έναν μένεμαν φέρτε

τα κήρουκα μ' κι ο αδερφό μ' αν ζούνε σε μεν πέτε

Ρεφρεν

το αίμαν νέρον κι ίνεται κι οι ρώμιοι κι τουρκεύνε

κι ο αδερφόν τον αδερφόν πάντα θα αραεύνε

Η ΚΟΡ’ ΕΠΗΕΝ ΣΟ ΠΑΡΧΑΡ’

Η κόρ' επήεν σο παρχάρ'

Η κόρ' επήεν σο παρχάρ'έι πουλίμ,πουλίμ

να ίνεται ρομάνα,έλα έλα λέγω σε

Και για τ'ατέν θα ίνουμαι,έι πουλίμ πουλίμ

και κυνηγός σ'ορμάνια,έλα έλα λέγω σε

Η κόρ' επήεν σο παρχάρ' έι πουλίμ πουλίμ

επήεν για κι επήεν,έλα έλα λέγω σε

Φοούμαι ερρούξεν σο νερόν,έι πουλίμ πουλίμ

κι αμόν σεκέρ'ελείεν,έλα έλα λέγω σε

Φοούμαι 'κι θα κλώσκιεται,έι πουλίμ πουλίμ

ν'αλλοί τ'εμόν τη μάναν έλα έλα λέγω σε.

ΣΕΡΑΝΤΑ ΜΗΛΑ ΚΟΚΚΙΝΑ

Σεράντα μήλα κόκκινα πούλι μ’

σ’ ένα μαντήλ δεμένα (δις)

σεράντα σεβτάς κι’ αν εφτάς ρίζαμ

κ’ ευρίκ’ς κι άμον εμένα (δις)

τ’ ομάτες ασάν ουρανόν πουλι μ’

αστρέν πα κατηβάζνε (δις)

πόσα καρδόπα ν’ έκαψες ρίζαμ

και ποσα αναστενάζνε (δις)

Σεράντα μήλα κόκκινα πούλι μ’

σή σειράν τιζεμένα (δις)

επάρ’ αρνόπομ την στρατάν ρίζαμ

ντο θα φερ’ τσε σ’ εμένα (δις)

Για έλα έλα πούλι μ’ με τεμέν έλα γιάβρι μ’

το νόστιμον το τέρεμας πούλι μ’ θα σύρ’ και παίρ’ τ’ αχούλι μ’. (δις)

ΑΙΤΕΝΤΣ’ ΕΠΑΡΑΠΕΤΑΝΕΝ

Αϊτέντς επεριπέτανεν

Ψηλά σα επουράνια

Ούι αμάν αμάν.

Είσεν τσαγγία κόκκινα

Και το τσαρκούλ'νατ μαύρον

Ούι αμάν αμάν.

Εκράνε και σα κάρτσια του

Παλικαρί βρασ(ι)όναν

Ούι αμάν αμάν.

Αϊτέ μ' για δωσ' μ' ασό κρατείς

Για πέ(ι)με όθεν κείται

Ούι αμάν αμάν.

Ασό κρατώ κι δίγω σε

Αρ' όθεν κείται λέγω

Ούι αμάν αμάν.

Εκεί σο πέραν το ρασίν

Σε ελάτα επ'εκεί μέρος

Ούι αμάν αμάν.

Τραντέλλεναν εσκότωσαν

Και κείται ματωμένος

Ούι αμάν αμάν.

Μαύρα πουλία τρώγν' ατόν

Και άσπρα τριγυρίσκουν

Ούι αμάν αμάν.

Ση θάλασσα κολυμπετής

Σ' ομάλια πεχλιβάνος

Ούι αμάν αμάν.

Σον πόλεμον Τραντέλλενας

Του πόντου παλικάρι

Ούι αμάν αμάν.

ΑΣΤΡΑ ΑΠΑΝ’ ΣΟΝ ΟΥΡΑΝΟΝ

Άστρα απάν’ σον ουρανόν

σην κάρδια μ’ έχω πόνον

για ατόν εγώ θα λέγω σας

την ψυ μ’ να ξελαφρώνω.

Εσβύεν το χαμόγελο μ’

το ψυόπο μ’ πικραμένον

κι ατέν εγώ ντο εγάπανα

έφυεν ασόν κόσμον.

Δίχως νερόν μαραίντανε

τα ρόδα και τα κρίνα

δίχως εσέν απές σην ψυ μ’

καίουμαι άμον εκείνα.

Άστρα απάν’ σον ουρανόν

ευσήν εγώ θα εφτάω

άστρο να ίνεται κι ατέ

να ελέπω ατέν και πάω.

ΕΡΘΑΝ’ ΟΙ ΕΜΠΟΡ’  ΟΜΑΛ

Έρθαν οι εμπόρ΄ να παίρνε τσάμπα τον καπνόν

τον χωρέτε 'κι ερωτούνε σο λογαριασμόν

Ο καημένον ο χωρέτες πανταλόν πα 'κι εχ'

κι ασ' σην εντροπήν ατ' κείται σο κρεβάτ' απές

Εμαζεύταν τα παιδία τ' απές σο σαλόν

Το ένα λέει "παπούτσια 'κι έχω" τ' άλλο πανταλόν

Έρθανε και τα κορτσόπ' ατ' απές σην αυλήν

ένα λέει ντουλάπαν 'κι έχω τ' άλλο μηχανήν

Εχολιάστεν κι η γαρία τ', με τ' άτον μαλών'

"Σκύλ' υιε, γιατί εδέκες τσάμπα τον καπνόν;"

Η ΜΑΝΑ ΕΝ ΚΡΥΟΝ ΝΕΡΟΝ

Όταν γερά η μάνα και άλλο κε μπορεί (2)

α τότε θελ βοήθειαν α τότε θελ ζωήν ...

α τότε θελ ζωήν

κι όταν θα έρτε η ώρα και άλλο κι θα ζει

αμά κι φτας το χρέωσις θα καίετε η ψυς

η μάνα εν κρύον νερόν και σο ποτήρ και μπεν

η μάνα να μη είνετε η μάνα να μη εν

η μάνα να μη εν

η μάνα εν βράχος η μάνα εν ρασίν (2)

σο δύσκολον την ώρας μανίτσα, μανίτσα, μανίτσαμ θα τσαείς

η μάνα εν το στήριγμαν τη χαράς το κλαδίν

τατινές η εγάπη κε βρίετε ση γην

η μάνα εν κρύον νερόν...

θα δέαβένε τα χρόνια θα έρουμε και μεις (2)

ατά είναι με τη σειράν κι θα γλυτών κανείς...

κι θα γλυτών κανείς

και ολ πρεπ να εξέρουμε σ ‘αούτο τη ζώην

Χωρίς τη μάνας την ευχήν κανείς κε λεπ χαΐρ

ΚΑΛΟΝ ΚΟΡΙΤΣ’

Καλόν κορίτσ',

καλόν κορίτσ'

καλόν κι ευλοημένον

ση χώρα φαίνετ' άσκεμον,λελέβω ατό,

σε μέναν φωταγμένον.

Καλόν κορίτσ' εχόρευαντ' έμορφα τα κορτσόπατα

τα κάλλια τουν εσείουσαν,λελέβ' ατά,

άμον μανουσιακόπα.

Καλόν κορίτσ' για χόρεψονεσύ τεμόν φραντάλαντα

αμάραντα μαραίν' πουλί μ',λελέβω σε,

και τεσόν η εγκάλιαν.

ΤΡΥΓΩΝΑ

Ακεί πέρα σ’ ορμανόπον η τρυγώνα η κορώνα (2)

Έστεκεν και εποίεν ξύλα η τρυγώνα η κορώνα (2)

Πορπατεί και πάει τίκια η τρυγώνα η κορώνα (2)

Τ’ ορταρόπα τσ’ ειν’ τιφτίκια η τρυγλωνα η κορώνα (2)

Τα σερε ατ’ς άμον τσατσία η τρυγώνα η κορώνα (2)

Όλο στούδε και πετσία η τρυγώνα η κορώνα (2)

Η ΜΑΝΑ ΕΝ ΘΕΟΣ

Λόγια κι θα ευρίουνταν τη μάνα να υμνούνε

όσοι μανάδες μοναχόν την μάνα εγρυκούνε

Η μάνα εν Θεός η μάνα Παναγία

Άμον τη μάνας την εγάπ κι ευρίεται άλλον μία

Η μάνα πρωτού να γεννά πονεί για το παιδίν'ατς

και ους να φέραι ση ζωή πολεμά με την ψην'ατς

Φαϊ σο νουνα'τς ξάϊ κι κρούει νε διξά νε νυστάζει

Αν το παιδίν'ατς κατ παθάν το αίμαν'ατς λιφτάζει

Τι παιδί το χαμόγελο εν η χαρά τη μάνας

Ρουζ απές σο παράδεισο όντας γομόν τα πάνα

ΗΛΕ Μ’ ΑΣΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗΝ

Ήλε μ' ασήν ανατολή 

φέρον με το πουλόπο μ'

Μη λές με τέαμ 'κι επορείς 

και καίω το καρδόπο μ'

Ένας ο ήλεν βασιλεύ, 

άλλος μερών κι εχ' κ' έρται

ολ' έρχουνταν ας σα μακρά,

 τ' εμόν τ'αρνόπον 'κι έρται

'Ηλε μ' σ' εμένα πα μη φεγγ'ς, 

εγώ είμαι αποθαμένος

Ασήν εγάπην έρημος 

κι ασήν σεβντά καμμένος.

Πάρθεν η Ρωμανία

Ν΄ αϊλί εμάς και βάι εμάς

Παρθέν η Ρωμανία

επαίραν το βασιλοσκάμ΄

κι ελάεν η Αφεντία.

Μοιρολογούν τα εκκλησιάς

κλαίγνε τα μοναστήρα

κι ο Αι-Γιάννες ο Χρυσόστομον

κλαίει και δερνοκοπάται

Μη κλαις, μη κλαις, Αγιάννε μου

και μη δερνοκοπάσαι

η Ρωμανία ΄πέρασεν

η Ρωμανία ΄πάρθεν

Η Ρωμανία κι αν ΄πέρασεν

ανθεί και φέρει κι άλλο.

Αστρα απαν σον ουρανον

Αστρα απαν σον ουρανον

Σην καρδεαμ’ εχω πονο

Και ατον εγω θα λεγω σας

Την ψυμ’ για να λαφρωνω

Εσβηεν το χαμογελομ’

Το ψοπομ’ πικραμενον

Κ’ εγω ατε ντ’ εγαπανα

Εφυεν ασον κοσμον

Χωρις νερον μαρεντανε

Τα ροδα και τα κρινα

Χωρις εσεν απες σην ψυμ’

Ενουμνε αμον εκεινα

Αστρα απαν σον ουρανον

Ευσιν εγω θ’ εφταγω

Αστρο να εινεται κι ατε

Να λεπ’ ατεν και παγω

Να εινεσαι τρανταφυλλον

Να εινεσαι τρανταφυλλον

Σο χεριμ’ να κρατω σε

Οντες θελω μυρισκουμε

Οντες θελω φιλω σε

Δυο αστρα ειν’ σον ουρανον

Τ’ έναν πολλα ομοιαζ’ σε

Σπιχτα δεσον το σπαρελις

Λυεται και εντροπια σε

Μηλον το ροδοκόκκινον

Ψηλα σ’ ορμαν οπις και κα

Μερωνει, ξημερωνει

Εκει δεβαζω τον καιρομ’

Με την εγαπ τεσονι

Μηλον το ροδοκοκκίνον

Με την εγαπ τεσονι

Ελα παπορ, ελα παπορ,

Ελα γιαλον, γιαλονι

Ελα φερω τ’ αρνοπομ’

Και δεβα σο καλονι

Μηλον το ροδοκόκκινον

Και δεβα σο καλονι

Σα κρεβατεα μανα κειμαι (να λει εμεν)

Σα κρεβατεα μανα κειμαι

Και πονω, και πονω

Και του χρονου αηκα ωρας

Κι θα ζω, κι θα ζω

Ερχουνταν γιατροι μανιτσαμ’

Και τερουν, και τερουν

Και ας’ εμον τον πονον μανα

Κι εγροικουν, κι εγροικουν

Νουντζω μανα τα παιδιαμ’

Την γαρημ’, την γαρημ’

Ετελεθεν η καρδιαμ’

Βγαιν’ η ψυμ’, βγαιν’ η ψυμ’

ΕΝΑΝ ΑΣΤΡΕΝ ΕΞΕΒΕΝ

Έναν άστρεν εξέβεν

σην Ανατολήν

άλλ΄ έναν κι άλλο εξέβεν

σο Βαθύν τ΄ Ορμίν

άλλ΄ έναν κι άλλο εξέβεν

σο Καρά-Καπάν

κι άλλ΄ έναν κι άλλο εξέβεν

σ΄ Αρμαλού το Χάν, γιάρ.

Σοφίτσα μ΄ έξ΄ μ΄ εβγαίνεις

και μη φαίνεσαι

ελέπνεσαι και τ΄ άστρια

και μαραίνεσαι

ελέπ΄ σε και ν΄ ο φέγγον

και δειλαίνεσαι

ελέπ΄ σε και ν΄ο ήλεν

και ηλαίνεσαι

τα παλικάρια κλαίγνε

κι αραεύνε σε.

τα παλικάρια κλαίγνε

κι αραεύνε σε.

ΑΚΡΙΤΑΣ ΟΝΤΕΣ ΕΛΑΜΝΕΝ

Ακρίτας όντες έλαμνεν,σην παραποταμέαν.

Επέγνεν κι έρτον κι έλαμνεν,την ώρα πέντ' αυλάκια.

Επέγνεν κι έρτον κι έσπερνεν,εννέα κότια σπόρον.

Έρθεν πουλίν κι εκόνεψεν,ση ζυγονί την άκρα.

Σκούται και καλοκάθεται,ση ζυγονί την μέσεν.

- Οπίσ' πουλίν, οπίσ πουλίν,μη τρως την βουκεντρέαν.

Και το πουλίν κελάηδεσεν,σαν ανθρωπί' λαλίαν.

- Ακρίτα μου, ντο κάθεσαι,ντο στέκεις και περμένεις;

Το ένοικο σ' εχάλασαν,και την καλή σ' επαίραν.

Τ' όλον καλλίον τ' άλογο σ',στρώνε και καβαλκεύνε.

Και τ' άλλα τα καθέτερα,στέκνε και χλιμιντρίζνε.

Σο Παρακάθ και Μουχαπέτ

Σο παρακαθ και μουχαπετ καθα βραδον παρεας

η λυρα παιζ και φαγοποτ με κρομιδ και ελεας

Παρακαθια μουχαπετια και ενα τσιζιν σα τερτια

παρακαθια και σεβνταδες να λαρουνταν τα γεραδες

Σ'ενα γωνια παληκαρ κορη τερη σο ματια

ονειρα και να σπιτικο ντο θα εφταει τα παλατια

Παρακαθια μουχαπετια και ενα τσιζιν σα τερτια

παρακαθια και σεβνταδες να λαρουνταν τα γεραδες

Σο παρακαθ ουλ εναν ειν οι τουσμαν πα υέυνε

πινε ρακυν και αδερφομεν και γιαν γιαν να χορευνε

Παρακαθια μουχαπετια και ενα τσιζιν σα τερτια

παρακαθια και σεβνταδες να λαρουνταν τα γεραδες

Επίκες το Καρδόπο μου

Επίκες το καρδόπο μου

επίκες το καρδόπο μου

και άμον έναν κερόπον

Στην ψυμ φωτίαν έσυρες

πουλόπομ έσυρες

και λύεται το γιαυρόπο'μ

Κλοστ το μαχαίρ σην καρδίαμ

πούλιμ σην καρδίαμ'

και έπαρ όλεν το αίμα

Η σεβντά ντ'έχω για τέσεν

πουλόπομ για τεσέν

και πούλιμ έβγαλτσα ψέμα

Η λεμονα

Σητια επενα ομαλια ομαλια (δις)

Σητια επενα ομαλια ομαλια

Ειδα ορμανια και ληβαδα

Ειδα ορμανια και ληβαδα (δις)

Ειδα ορμανια και ληβαδα

Και σην μεσην τρες πεγαδι

Και ση πεγαδι την ακραν (δις)

Και ση πεγαδι την ακραν

Εστεκεν δεντρον και μεγαν

Εστεκεν δεντρον και μεγαν (δις)

Εστεκεν δεντρον και μεγαν

Τα νεραντζια φορτωμένα

Επλωσα να περω εναν (δις)

Επλωσα να περω εναν

Εχολιαστεν η λεμονα

Ντο χολιασκεσε λεμονα (δις)

Ντο χολιασκεσε λεμονα

Πασκ' ετσακωσα κλαδοπον;

Πασκ' εστακωσα κλαδοπον (δις)

Αν ετσακωσα κλαδοπον

Να τσακουτε το σεροπομ

Κιαν εμαρανα φιλοπον (δις)

Κιαν εμαρανα φιλοπον

Να μαρενετε το ψοπομ'

Σουμέλα λεν την Παναγιά

Σουμέλα λεν’ την Παναγιά

Σουμέλα λεν’ και σέναν

Θα προσκυνώ την παναγιά

Κι έρχουμαι με τ’εσέναν.

Εγώ μικρός προσκυνητής

Πήγα σην Παναΐαν

Και σα τρία τα χρόνια απάν’

Επήγα άλλον μίαν.

Ση παναΐας το ποτάμ’

Τρία μήνας ελάστα

Επέμνα οξυπόλυτος

Τα τσαρούσα μ’ εγράσταν.

Εγώ ποντιοπούλ’ είμαι

Ματώνω κι ματούμαι

Ση Σουμελά την Παναγιά

Εκεί θα στεφανούμαι.

Ώσπου θα εν ο θάνατον

Ώσπου θα εν ο θάνατον

ώσπου θα εν ο χάρον

κανείς κι κλώσκεται και λέει

εγώ κι θα αποθάνω.

Κόρ’ έπαρ’ ασό σάβανο

κορδέλα σα μαλλία σ’

και όντες θα κορδελιάσ’ ατά

να κλαις από καρδίας.

Αν αποθάνω θάψτε με

σύρτε απάν-ι-μ χώμα

αφήστε με παράθυρον

να ελέπω την τρυγώνα μ’.

Ανάθεμα και το ρακίν

ασ’ όλιον το καλλίον

εκατό δράμια είν’ πολλά

η μσόν οκάν ολί(γ)ον.

Χαλάι

Άγγελος με τα φτερά

και με το σταυρόν σο χερ'

έρθεν και εμέντζεν μας

με τ’ άγριον το χαπέρ’

Θα παίρομε την οδόν

ο Θεόν ντο θα φωτίζ’

κάποτε να κλώσκουμες

το μένεμαν ατ’ ορίζ’

Βάι εμάς, αηλί εμάς

που επεκατήβαμε

αΐκον τρανόν κακόν

άλλον πουθέν’ κ’ είδαμε.

Χαψία

Χαψία εξέβαν ‘ς σο γιαλόν,

χοντρά τ’ ευλογημένατα

παπόρια εχ’κ’ έρχουνταν,

ζίπα ζίπα φορτωμένα

Χαψία - χαψία, φατέστεν σκυλ’ παιδία

και ντ’ έμορφα μαειρεύει ατά η θεία μ’ η Ευδοξία.

Χαψία βάλον ‘ς σο πλακίν,

εσέν λέγω Ηλίαστάξον

κι ολίγον λάδοπον,

ας γίν’ταν μερακλία

Χαψία - χαψία, φατέστεν σκυλ’ παιδία

και ντ’ έμορφα μαειρεύει ατά η θεία μ’ η Ευδοξία.

Τραπεζουνταίοι, Κερασουνταίοι,

όλ’ παίρ’νε τηγανίζ’νε

τ’ εμέτερον οι Σουρμενίτ’,

με τα πατμάνια αλίζνε

Παρχάρ'

Χάιτε ας πάμε σο παρχάρ'

με τ' εμέν το παλληκάρ'

τ' αλογόπο μ' γολγονίζ'

η κεμεντζέ μ' κωδωνίζ'.

Εγώ είμαι λυριτζής

ποδεδίζω την κουτσή σ'

έλα δώσατεν εμέν θεία μ'

λελεύω την ψυ σ'.

Εγώ είμαι σεβνταλής

κουίζω σε και κι λαλείς

εντώκα απάν σ' ωμί σ'

ωράσον πας εγκαλείς.

Βέχω, βέχω, ξεροβέχω

σην σεβντάν απ' οπίσ' τρέχω

η αρρώστεια σ' θα τρώει με

εγώ θαρρώ τηδέν κι έχω.

Έλα ποδεδίζω σε,πουλί μ',

τρώω το Θεό σ'

έλα τηδέν κι επέμνεν

την εγάπη σ' γιαβρί μ' δος.

Επλώθεν απές σο τσαΐρ'

Επλώθεν απές σο τσαΐρ

ερούξεν και κοιμάται

έσυρεν το τσούλ' σο ποτάμ'

ντηδέν πα κι φοάται.

Εσέβεν σ' εγκαλιόπον μου

κρεμάεν ασήν γούλα μ'

τα απάν'ατς όλιον έκαιεν

άψιμον με το βρούλαν.

Ο πρόσωπος αγγελικόν

το ματόπα τς φωτάζνε

ασά σειλιόπα τσ' στάζ' το μέλ'

φιλώ και εμέν χορτάζνε.

Τ' αρνί μ' ελιγοθύμεσεν

σην εγκάλια μ' ερούξεν

αρ' μη κατηγοράτ' ατό

τσελκέικον εν κε εγρίξεν.

Να αλί εμέν να αλί κι ατέν

να αλί τη δυς εντάμαντα

αμαρτίας εμουν πολλάν

κι σούμες μ' έναν τάμαν.

ΕΤΙΚΈΤΕΣ ΤΙΚ

Παρχάρ'

Χάιτε ας πάμε σο παρχάρ'

με τ' εμέν το παλληκάρ'

τ' αλογόπο μ' γολγονίζ'

η κεμεντζέ μ' κωδωνίζ'.

Εγώ είμαι λυριτζής

ποδεδίζω την κουτσή σ'

έλα δώσατεν εμέν θεία μ'

λελεύω την ψυ σ'.

Εγώ είμαι σεβνταλής

κουίζω σε και κι λαλείς

εντώκα απάν σ' ωμί σ'

ωράσον πας εγκαλείς.

Βέχω, βέχω, ξεροβέχω

σην σεβντάν απ' οπίσ' τρέχω

η αρρώστεια σ' θα τρώει με

εγώ θαρρώ τηδέν κι έχω.

Έλα ποδεδίζω σε,πουλί μ',

τρώω το Θεό σ'

έλα τηδέν κι επέμνεν

την εγάπη σ' γιαβρί μ' δος.

Εσύ είσαι μάνα μ' ντο λαρώντς

Εσύ είσαι μάνα μ' ντο λαρώντς

τη ψύσι'μ' τα γεράδες

και ατά ντο κι λαρούντανε

ούτε με τα παράδες.

Και τεμόν το ντέρτ' εν'

και τεσόν όντες βογγώ

πονίζ' με και αν ψαλαφώ σε

και την ψυ σ' εκείνον πα θα δίς με.

Σιμά σο αχ σιμά σο βαχ

τ' όνεμα σ' πάντα θέκω

όντες θα ρούζω σο κρεβάτ'

εσέν σιμά μ' θα ελέπω.

Έταιρον κι η Λυγερή

Έταιρον κι η Λυγερή παν' όλεν τον ποταμόν. Έταιρον επέρνιξεν και η κορ' 'κ' επόρεσεν. - Πέρνιξο με, Έταιρε, το τσιαρκούλι μ' δίγω σε. - Νια περνίν περνίζω σε, νια τσιαρκούλιν παίρω σε. - Πέρνιξο με, Έταιρε, το ζωνάρι μ' δίγω σε. - Το ζωνάρ' ς τ' εσόν ας εν, άλλο τάγμαν τάξο με. - Πέρνιξο με, έταιρε, το βραχιόλι μ' δίγω σε. - Ντο νά φτάγω τ' άκλερον, τ' άψιμον να καίει ατό. Άλλο τάγμαν τάξο με κι εγώ 'σεν περνίζω σε. - Ασήν ψη μ' κι ανέτερα, τ' άλλα όλια δίγω σε. Ασό χέρ' επέρπαξεν κι ατέν πέραν έσυρεν. - Δος με, κόρη, ντ' έταξες, την φιλιάν ντ' ετάγαμε. - Έμπρια μουν λιβάδια είν', πάγω εκεί και δίγω σε. - Έρθαμε κι εξέρθαμε κι εξεκαμπανίσταμε. Δος με, κόρη, ντ' έταξες, την φιλιάν ντ' ετάγαμε. Τ' έμπρια μουν κοιλάδα ειν', πάγω εκεί και γίγω σε κι εκεί πέραν κώμια ειν', πάγω εκεί και δίγω σε. - Έρθαμε κι εξέρθαμε κι εξεκαμπανίσταμε, αρ δος, κόρη, ντ' έταξες και ντ' εσυνετάγαμε. - Διέξ 'τ ατόν τη σκυλ' τον γιον, εγώ δεν 'κι διγ' άτον!...

Τη Τρίχας το γεφύρ'

Ακεί πέραν σo Δρακολίμν', ση Τρίχας τo γεφύριν, χίλιοι μαστόρ' εδούλευαν και μύριοι μαθητάδες. 'Όλεν τ' ήμέραν έχτιζαν, τη νύχταν εχαλάουτον. Οι μάστοροι εχαίρουσαν, θε να πλεθύν' η ρόγα, οι μαθητάδες έκλαιγαν, τσι κουβαλεί λιθάρια; Κι ατός ο πρωτομάστορας νουνίζ' νύχταν κι ημέραν. -Ντο δεις με, πρωτομάστορα και στένω το γεφύρι σ'; -Αν δίγω σε τον κύρη μου, άλλο κύρην πα ‘κ’έχω! -Ντό δεις με, πρωτομάστορα και στένω το γεφύρι σ’; -Αν δίγω σε τη μάνα μου, άλλο μάναν πα ‘κ’έχω! -Ντό δεις με, πρωτομάστορα και στέκει το γεφύρι σ’; -Αν δίγω σε τ' αδέλφια μου, αλλ' αδέλφια πα ‘κ’ έχω! -Ντό δεις με, πρωτομάστορα, σταλίζω το γεφύρι σ’; -Αν δίγω σε και τα πουλιά μ', αλλο πουλιά πα ‘κ’ έχω! -Ντό δεις με, πρωτομάστορα, στερένω το γεφύρι σ’; -Αν δίγω σε την κάλη μου, καλύτερον ευρήκω! Μενεί και λέει την κάλην ατ', αγλήγορα να έρται. ‘Κόμαν τον Γιάννεν ‘κ’ ελουσεν και σο κουνίν 'κ' εθέκεν, ‘κόμαν τα χτήνια ‘κ’ έλμεξεν, τα μουσκάρια ‘κ’ εδέκεν, διπλομενεί την ερημον με τα’ αοίκον πουλόπον. Σάββαν να πάει σο λουτρόν, την Κερεκήν σον γάμον και την Δευτέραν τον πουρνόν αδά να ευρισκάται. Σάββαν επήγεν σο λουτρόν, την Κερεκήν σον γάμον και την Δευτέραν τον πουρνόν σο Δρακολίμν' ευρέθεν. -Κάλη μ’, ακεί σο Δρακολίμν' ερρούξεν το σκεπάρι μ’, αν βουτάς κι εσύ παίρ’ τς ατο, είσαι τ' εμόν η κάλη. Πέντε όργέας κατηβαίν’ και με την τραγωδίαν, κι αλλα πέντε ξαν κατηβαίν’ με τη μοιρολογίαν. -Κι αρ 'κι πονώ τα κάλλια μου κι αρ ‘κί πονώ τη νέτε μ', πονώ και κλαίω το πουλί μ', ντ' εφέκα κοιμισμένον. Πως τρομάζνε τα γόνατα μ’, να τρομάζ’ το γεφύρι-σ' κι άμον ντο σείουν τά μαλλιά μ', να σείουν οι διαβάτοι κι άμον ντο τρέχνε τα δάκρυα μ', να τρέχει το ποτάμι. -Ευχέθ’, κάλη μ’, ευχέθ’, κάλη μ’, ευχέθ’, μη καταράσαι, αδέλφια έεις σην ξενιτειάν, έρχουνταν και διαβαίνε. -Κι άμον ντο στέκν’ τα γόνατα μ’, να στέκ’ και το γεφύρι κι ΄άμον ντο στέκνε τα μαλλιά μ’, να στέκνε οι διαβάτοι, κι άμον ντο στέκνε τα δάκρυα μ’, να στέκει το ποτάμι. Τρι’ αδέλφια έμνες εμείς κι οι τρεις καταραμένοι, είνας έχτσεν την Άδεσαν κι άλλε το Δεβασίριν κι εγώ η τρισκατάρατος της Τρίχας το γεφύριν

Το τσαμπασίν

Εκάεν και το τσάμπασιν

Κι επέμναν τα τουβάρια, γιαρ γιαρ αμάν (δις)

Και ν’ερρούξαν σό γουρτάρεμαν

Τ’Ορτούς τα παλληκάρια οφ οφ αμάν

Κλαίν τα πουλόπα τη Θεού

Κλαίν τα πεγαδομάτια, γιαρ γιαρ αμάν (δις)

Κλαίει το τσιαμπλούκ, το καρακιόλ

Κλαιν τ’ έμορφα τ’ ελάτια, οφ οφ αμάν.

Εκάεν και το τσάμπασιν

σπίτε κι θ’απομένε, γιαρ γιαρ αμάν (δις)

Τρανοί, μικροί, φτωχοί, ζεγκοίν

Ολ’ κάθουνταν και κλαίγνε, οφ οφ αμάν.

Αρ εκάεν κι εμανίεν όλεν το παρχάρ

Και ν’εκές τιδέν κι επέμνεν, μαναχόν σαχτάρ (δις)

Τα καημους τη ξενιτειας

Τα καημους τη ξενιτειας

Εφαγαν την ψυμ’

Χωρις μαναν, κυρ κι αδερφεα

Ερημον πουλιν

Τα νεοτηταμ’ σα ξενα

Πως εδεβανε

Πριν την ωραν τα μαλλιαμ’

Ασπρα εντανε

Τα ξενα κατταραμενα

Μιαν κι γελας

Νεος φευς ασην πατριδαν

Γερος οπις πας

 γιατρικον

Το κρασι σι ψυς τον πονον

Γιατρικον, γιατρικον

Πιντσα κι ανασπαλτς τα πονεας

Τα ντερτεας λαρων γιαβριμ’

Ελα απανιμ’ ελα

Χορεψο σο γιανιμ’

Εισαι το βοτανιμ’

Χτισω την καρδιαμ’

Μιαν κι άλλο μιαν.

Όταν ρχουμε σα κεφια

Τραγουδω, τραγουδω

Τρωγω, πινω και μεθυνω

Κι απ’ εκει πουλοπμ’

Ελα απανομ’ ελα

Χορεψω σο γιαννιμ’

Εισαι το βοτανιμ’

Χτισω την καρδιαμ’

Μιαν κι άλλο μιαν

Οσα ερθουν κι οσα πανε

Μη νουνις, μη νουνις

Πεισω ντο σειρ’ η καρδιας

Και απ’ εκει πουλοπομ’

Ελα απανιμ’ ελα

Χορεψω σο γιανιμ’

εισαι το βοτανιμ’

Χτισω την καρδιαμ’

Μιαν κι άλλο μιαν.

Τ’ εννεα τη χορτοθερ’

Τ’ εννεα τη χορτοθερ

Εκλαψαν ουλ τεμετερ

Ο χαρον εσεγκεν νισαν

Και επερε τον πασαμ’

Εικοσ’ μηνας εμπροστα

Γαριατ’ πα πεθανε

Α σι δις πα σα καντιλας

Τε λαδεα τελεθανε

Πονεις για τον θανατον

Τη μανας και τη κυρους

Τσατιμ’ κι συρκεται

Ο πονο τι αδερφου

Κιλκίς πατριδαν εχοσε

Ασην εγκαλιας εφυγα

Σε αλλον πολιτειαν

Κιλκίς πατριδαν εχοσε

Σην ψυμ’ και σην καρδιαμ’

Αχ εφταγω για τεσενα

Το βα’ι’ εν για τ’εμενα

Και για τεσεν πουλοπομ’

Πονει το τσικαροπομ’

Και για τεσεν πουλοπομ’

Εκαεν, το καρδοπομ’

Οσο μακρας κι αν καθουμε

Εσν παντα νουνιζω

Κιλκίς πατριδαν εχοσε

Θυμουμε και δακρύζω

Αχ εφταγω για …..

Εμεν και σεν πι θα χωριζ’

Εμεν και σεν πι θα χωριζ’

Ακομαν κι εγενεθεν, γιαρ

Εχ, και ους να θ’ επινασε τεμον

Το ψοπομ’ ετελεθεν, γιαρ

Ελα οξοκα ας βλεποσε

Αρ’ εμπα απες και κλειδα

Και αν ερωτασε η μανιτσας

Πε’ι’ ατεν καναν κ’ ειδα

Το σπιτιμ’ και το σπιτοπος

Να εσαν γιαγιαναι, γιαρ

Και εμεν κι θα τυρανιζες

Αρ’ ατοσον πολλανι, γιαρ

Πατριδαμ’ τ’ ορμανοπα σου

Πατριδαμ’ τ’ ορμανοπα σου

Τ’ εμορφα τα ρασιας, γιαρ

Κ’ επορεσα να ελεπατα

Και τρώιμε αροθυμιαν, γιαρ

Τα εμορφα τα τοπεα μουν

Με τα νερα τα κρυα, γιαρ

Σα παρχαρεα και σ’ ορμανια

Κελάηδουν τα πουλοπα, γιαρ

Αραευνε την κεμεντζε

Να λεγνε τραγουδοπα, γιαρ

Αν ειχες σκαλα ουρανεν

Ασκεμα χρονια ερθανε

Ανθρωπ’ ντο θα εφτανε

Ζωη κι επεμνε αλλ’ αδα

Κι εμεις ολ που θα παμε

Αν ειχες σκαλα ουρανεν

Σην γη να εκατηβαινε

Οι εφτωχοι θα ερχουσαν

Αδα ζωη κι επεμνεν

Για το συμφερον οι τρανοι

τον κοσμον αφανιζνε

σιδερτα και ναρκωτικα

πωλουν για να κερδιζνε

Αν ειχες σκάλα...

Και πως να ζουε τα μωρα

σ' αεικον κοινωνια

Αντι ψωμιν, σο χαροντα

ατοι δινε δουλεία

Αν ειχες σκαλα...

Τη σημερνον την εποχην

Νερον να πιντς νουνισα

Και το κοριτς ντο αγαπας

Φογασε να φιλησα

Αν ειχες σκαλα…

Ο καημένον ο σπουργίτης

Σο καλυβις ολοερα

Συριζω τραγοδωσε

Αμον ανοιξισνο πουλιν

Παντα θα κελαηδόσε

Ο καημενον ο σπουργιτης

Παντα λασκετε αλητης

Ποσα φορας εμονασες

Εμεν πουλιμ’ σο σπιτις

Και πολλα εχω να λεγοσε

Σα χειλιαμ’ ειν’ γραμμενα

Θα αρχεινω και λεγατα

Αρνιμ’ απ’ έναν έναν

Ο καημενον ο σπουργιτης…

Φωταξον ηλεν, φωταξον

Φωταξον ηλεν, φωταξον

Ας λειουνταν τα χιονεα

Ας ερχουν σο ταφοπομ’

Και μοιρολογουν τ’ αηδονεα

Και εσεις αστροπα τ’ ουρανου

Και φωταξτεν σην σκοτιαν

Και βαθην εποικαν το ταφημ’

Και απες σην υγρασιαν

Για πέι με..

Στ. Σαββίδης

Αποψ ειδα έναν ορομαν

Απες σα χαμομιλα

Εκεισνε αρνιμ’ και φιλνα σε

Σ’ οματεα και σα χειλεα

Για πέι με τι, χριστιαναρ’

Σον τοπος ντο θ’ αφηνω,

Σε σον ψοπομ’ την εορτην

Τρανταφυλλον ή κρινον

Καλον κι ετον τ’ ορομαν

Εντουναν τα καμπανας

Αξυριγον το κυρτσιγαρ

Σα μαυρα απες η μανας

Για πέι με…..

Ολιγον ετον η χαρας

Τη σιμογκου λιακαδα

Το χωμα νοστιμευκεται

Τεσον την εμορφαδα

Για πέι με……

Ολιγον ετον η χαρας, τη σιμογκου λιακαδα,

Το χωμα νοστιμευκεται τεσον την εμορφαδα,

Μοιρολογο καθαν βραδυν, μαον εκειν την κισσα,

Εσυ ντ’ εραευες αρνιμ’ αυκα σα κυπαρισεα

Για πέι με………

Αν ειχες σκαλα ουρανεν

Ασκεμα χρονια ερθανε

Ανθρωπ’ ντο θα εφτανε

Ζωη κι επεμνε αλλ’ αδα

Κι εμεις ολ που θα παμε

Αν ειχες σκαλα ουρανεν

Σην γη να εκατηβαινε

Οι εφτωχοι θα ερχουσαν

Αδα ζωη κι επεμνεν

Για το συμφερον οι τρανοι

τον κοσμον αφανιζνε

σιδερτα και ναρκωτικα

πωλουν για να κερδιζνε

Αν ειχες σκάλα...

Και πως να ζουε τα μωρα

σ' αεικον κοινωνια

Αντι ψωμιν, σο χαροντα

ατοι δινε δουλεία

Αν ειχες σκαλα...

Τη σημερνον την εποχην

Νερον να πιντς νουνισα

Και το κοριτς ντο αγαπας

Φογασε να φιλησα

Αν ειχες σκαλα…

Καρδίας παραπονέματα

Αλ. Παρχαρίδης

Και εγω καναν κι εδίωξα

Και καναν κι εχολοπότσα

Και κανενος χατιρ κι εχαλασα

Καναν εγω κι εκλαίντσα

Εμεν πολλοι εδιωξαν

Και πολλοι εχολοποτσανε με

Χατιρ κανεις κι εποικε με

Εμεν πολλοι εκλαιντσαν

Και εμεν τουσμαν κι εκλαιντσανε

Τουσμαν σον κοσμον κι εχω

Και εμεν οι φιλ’ εκλαιντσανε

Ο Θεον να κλενιζ’ ατς

Εγω τιναν εγαπανα  ΤΙΚ 

Εγω τιναν εγαπανα

Ατωρα εντον νυφε

Ατωρα εντον νυφε

Τ’ εξωπορτον εσπογγιζεν

Ειδεμε και εκρυφτεν

Ειδεμε και εκρυφτεν

Ειπατε να μη κρυφκεσε

Απ’ ατωραν εδεβεν

Απ’ ατωραν εδεβεν

Τον αντρα τιναν επηρες

Εκεινον καλοτερε

Εκεινον καλοτερε

Ο κουμπάρομ’

Ο κουμπαρομ’, ο κουμπαρομ’

Ο φιλομ’ ο καλοσιμ’

Με το στεφαν ντε κρατησε

Εγεντον συγγενος ιμ

Τα ευσια ντ’ επερατε

Γομονε πεντε αμπαρεα

Να ειστε παντα αξιοι

Κουμπαρε και κουμπαρα

Το σημερνον το δεσιμον

Τεμον η κουμπαριαν

Σπικτα εκορδιλεασα

Απες και σην καρδίαμ’

Τα ευσια ντ’ επερατε….

Βαλτε μαχαιρια oπισταυρα

Ο’ι’, ο’ι’, βαλτε μαχαιρια oπισταυρα

Την καλημ’ να ορεαζω

Κι αν ερχουνταν να περν’ ατεν

ολλους θα μαχαιρεαζω

ο’ι’,ο’ι’, δυο μαχαιρια ξιμιγγα

σην καρδεαμ’ καρφωμενα

εβγαλτε και τερεστε τα

πως είναι ματωμένα

ο’ι’,ο’ι’, εσυ Θεέμ’ βοηθαμε

ατοιν αν κι επορουνε

τ’ αρνοπομ’ ασα χεροπαμ’

να παίρνε πολεμουνε.

Θεέμ’ ασην ανατολη

Μερ’ εν μανα ο αδερφομ’

Μερ’ εν , μερ επηεν,

Γιαμ κι ζει και γιαμ κι ελεπ,

Και γιαμ κι αφουγκρατε,

Μερ’ εν μανα ο αδερφομ’

Θα ποθανω ασο καημομ’

Θεέμ’ ασην ανατολη

Αγγελος αμον πουλιν

Πως θα φερ μαυρον χαμπερ

Το ιστερ και τ’ απιστερ

Μερ’ εν μανα η πατσιμ’

Μερ’ εν , μερ επηεν,

Η καρδιαμ’ γεραλιν

Και η ψυμ’ ελυεν

Μερ’ εν μανα η πατσιμ’

Άλλο κι κρατεει η ψυμ’

Θεέμ’ ασην ανατολην….

Το αιμαμ’ ασην καρδιαμ’

Το αιμαμ’ ασην καρδιαμ’

Άλλο κι τσιμπονιζ’

Εσπρινανε τα μαλλιαμ’

Κι η ψυμ’ κι ταγιανιζ

Το ματιμ’ θωλον

Το αιμαμ’ παγων

Αραευω γω τον θανατον

Αφου κι επορω να πινω

Ένα χουλιαρ νερο

Σουμας επαρμε Χριστε μου

Αποψ ους να μερον

Επαρμε σουμας

Να τερω ντε φτας

Και ολον τον κοσμο συγχωρας

Ρασοπουλον

Οχ, ρασοπουλο θα εινουμε

Σα ρασα θα γυριζω

Σα κλαδοπα θα καθουμε

Και θα χελιδονιζω

Ρασοπα σκιζω κι ερχομε

Τα γοναταμ’ κι τσιζνε

Θα παγω και θα ερχουμε

Το καρδοπος θα κλεφτω

Η δυσ’ εφεκεν τα ρασα

Κ’ εκατσε σα καμμενα

Τρυγωναμ’ αφς τα κυρουτκας

Και ελα με τ’ εμενα

Χρυσαγγελος θα ινουμε

Χρυσα φτερα θα φερω

Θα κονευω στ’ εγκαλιοπος

Θα περοσε και φεβω

Την καρδιαμ’ θα σκιζ’ ατο

την καρδιαμ’ θα σκιζ’ ατο

θ’ εχω δυο καρδιας

σ΄ένα θα βάλω τα καημους

σ’ άλλο τ’ αροθυμιας

το αιμα νερο κι εινεται

οι Ρωμιοι κι τουρκευνε

κι ο αδερφος τον αδερφο

παντα θα αραευνε

πουλοπα ταξιδιαρικα

ένα μενεμαν φερτε

τα κυρουτκαμ’ κι ο αδερφομ’

αν ζουνε σε μεν πετε

το αιμα νερο….

Αναστενάζω σιουνταν

Τα ψηλα τα ρασια

Κι οντες πονω μαρεντανε

Τα φυλλα ασα κλαδια

Το αιμα νερο….

Καραλάζο

Καραλάζοοο

Και τεσον η καρδεα ετονε πολλα τρανονι

Από μικρον παιδι επεμνες ορφανονι

Αμαν,αμαν,αμαν

Καραλαζο έλα,

Ελα σην παρεας,

Εφεκες ερημον

Το φτωχο την φωλεας

Καραλαζοοο

Και εσυ εγάπανες τ’ εμορφα τα παρεας

Εφεκες ερημο το φτωχο την φωλεας

Αμαν,αμαν,αμαν

Καραλαζο έλα,

Ελα σην παρεας,

Εφεκες ερημον

Το φτωχο την φωλέας

Καραλαζοο

Και λαφρυ να εν πουλιμ’ το χωμα ντ’ εσκεπαες

Και με τα ντερτοπας ερουξες κι ενεπαες

Αμαν,αμαν,αμαν

Καραλαζο ελα,

Ελα σην παρεας

Εφεκες ερημον

Το φτωχο την φωλεας

Ο γερον και η γραια

Ο γερον κι γραια

Πορπατουν παρεα

Ερθανε σο τελος τη ζωής.

Ο γερον ερουξε,

Την γραιαν εκουξεν

Δωμα το χεροπος

Λελεβω την ψυς

Καθουν κι αναπαουν

Και οροματαουν

Σην ζωην ντ’ επερασαν

Τα χρονια πως πανε

Οι νεοι εσπρινανε

Εζαρωσαν και εγερασαν.

Άετς εν ο κόσμος

Κι ειμες εμεις μονον,

Οσοι γεννιουν, αποθανε.

Μονο τα ρασία

Ατα κι εχνε ψύα

Χρονια και ζαμανια

Απομενε.

Ερθέν Απρίλτς κι ο Μάης

Ερθέν Απριλτς κι ο Μάης

Κι ολογερα πρασινίζνε

Πλουμιστα τα τσιτσεκοπα

Ντ’ εμορφα που σκουντουλιζνε

Τα νιάτα χαιρουνταν

Τρεχνε αδα κι ακει

Ερχουνταν χελιδονεα

Και κελα’ι’δούν τ’ αηδόνια

Ανοιξη εισαι μαγισσα

Πρασινοφορεμεντσα

Τοι σεβνταληδες ουλτς μαευς,

Νε σκυλα ΄φορισμέντζα.

Τα νιάτα χαίρουνταν…

Ο Μάραντον

Τον Μάραντον χαρτίν έρθεν, θα πάγει σην στρατείαν την νύχταν πάει σον μάστοραν, την νύχταν μαστορεύει κόφτ' ας τ' ασήμι πέταλα, κι ας το χρυσάφ' καρφία τον μαύρον ατ' καλίβωνεν κατάντικρυ 'ς σον φέγγον Αφήγηση... «κι η κάλ' ατ' παραστέκει ατόν με το χρυσόν μαντήλιν τα δάκρα τς εκατήβαιναν, καλομηνά χαλάζια καρφίν - καρφίν απλώνει ατόν, την γην δάκρα γομώνει Που πας, που πας, νε Μάραντε, κι εμέν' σ'ίναν αφίνεις; Αφίνω σε σον κύρη μου, σον εν Κωνσταντίνον. Αφίνω σε σην μάνα μου, την Αΐαν Ελένην Αφίνω σε σ' αδέλφια μου τους δώδεκι Αποστόλους." Που πας, που πας, νε Μάραντε, κι εμέναν ντό αφίνεις; Αφίνω σίλια πρόατα και πεντακόσια αρνόπα Αφίνω σε τον κρίαρον, τον χρυσοκωδωνάτεν αφίνω σε χρυσόν Σταυρόν κι αργυροδαχτυλίδι το δαχτυλίδ' πούλ'τσον και φα και το σταυρόν προσκύνα. Αφήγηση... "Εφτά χρόνα εδέβανε κι ο Μάραντον 'κ εφάνθεν κι ας εφτά χρόνα κι άλλ' απάν' σε μήνους υστερναίους καβαλλάρην επέντεσεν απαγκές σα ψηλά ραχία Κάτσεν κι ατέν ερώτεσεν, - Και τίνος νύφε είσαι; και τίνος είν' τα πρόατα; και τίνος είν' τ' αρνόπα; και τίνος έν' ο κρίαρον ο χουσοκωδωνάτες; Τη Μάραντ' είν' τα πρόατα, τη Μάραντ' είν' τ' αρνόπα τη Μάραντ' έν ο κρίαρον ο χρυσοκωδωνάτες εφτά χρόνα ενέμν' ατόν, κι άλλ' εφτά θ' αναμένω αν έρται έρτ' ο Μάραντον, κι αν κι έν, καλογερεύω! Ο Μάραντο σ' επέθανεν, εκείνος 'περτς ετάφεν σην ταφήν ατ παρέστεκα κι ασ' άσπρον ατ επέρα κι εμέναν εδατάχτε με την κάλη μ' δέβα έπαρ. Οπίσ' οπίσ' νε ξένε, οπίσ' κι απ' όθεν έρθες Ο Μάραντον επέθανεν... - Εγώ εσέν θα παίρω Εγώ καλόγρα γίνουμε, σο μοναστήρ' εμπαίνω, Καλόγερος θα γίνουμαι κι εγώ εσέν θα παίρω. Εγώ πέρδικα γίνουμαι και σα καφούλα εμπαίνω Κ' εγώ αητός θα γίνουμαι κι εσέναν θα αρπάζω. ............. Ατό το στιμνοδέσιμον τη Μάραντε μ' ομοιάζει."

Αδα σον κόσμο'ν αγαπώ

Αδα σον κόσμο'ν αγαπώ,

ινάν θεόν και εσένα (2)

αν θέλτ'ς δεβά σον ανοιχτήν,

και ρώτα για τ'εμένα

Εγώ για τ'εσέν και μόνο'ν

σύρω τη σεβντάς τον πόνο'ν

και το κιφαλί'μ σο μαξιλάρ

ο νους'ιμ εν σο δρόμο'ν

Εσέν ρίζα'μ ντο αγαπώ,

αν ίσως λίγο'ν ψέμα'ν (2)

Το χώμα'ν ντο καταπατώ,

να συρ και πιν το αίμα'ν

Εγώ για τ'εσέν και μόνο'ν

σύρω τη σεβντάς τον πόνο'ν

και το κιφαλί'μ σο μαξιλάρ

ο νους'ιμ εν σο δρόμο'ν

Κορ κρέμασον ενάν σταυρόν,

και ενά'ν θεόν προσκύνα (2)

σεράντα ψυία εσύ μη καίεις,

τερέν και αγάπα ίναν

Εγώ για τ'εσέν και μόνο'ν

σύρω τη σεβντάς τον πόνο'ν

και το κιφαλί'μ σο μαξιλάρ

ο νους'ιμ εν σο δρόμο'ν

Ζωγραφία

Να έμνεν έναν πετούμενον σο ορμάν απές πουλόπο μ'

Κλαδίν κλαδίν επέτανα και εράευα τ' αρνόπο μ'

Γουρπάνι σ' ζωγραφία

Λάσκεσαι σα ρασία

Κανείται αρ' όσον έπιες

Αΐκα νερά τα κρύα.

Γουρπάνι σ' ζωγραφία

Μοιρολογούνε τα ρασ(ι)ά κλαίγνε τα ποταμάκρ(ι)α

Ακούω πως μοιρολογούν τρέχνε τεμά τα δάκρ(υ)α.

Γουρπάνι.....

Μοιρολογούνε τα ρασ(ι)ά κλαίγνε πουλί μ' το ορμία

Ο κόσμος όλον έφυ(γ)εν ε(γ)έντον ερημία

Γουρπάνι...

Ο Γιάννες ο μονόγιαννες

Ο Γιάννες ο μονόγιαννες,Ο μοναχόν ο Γιάννες, Ο Γιάννες επεπίρνιξεν Και πεγάδ' επήγεν, Γαργάριξεν η μαστραπά, Εγνέφιξεν ο ρδάκον Εξέβεν ρδάκος άγγελος Και θέλ' να τρώη τον Γιάννεν.

- Καλώς καλώς το πρόγεμα μ', Καλώς το δειλινάρι μ', Καλώς το τρώγω κι αγρυπνώ.Και κείμαι και κοιμούμαι.

- Παρακαλώ σε, ρδάκε μου, Άφ'σ' με κάν πέντ' ημέρας, Πάγω 'λέπω τον κύρι μου, Έρχουμαι κ' εσύ φά' με.

- Άρ' άμε, άμε, Γιάννε μου, Άμε κι αλήγορ' έλα. Ο Γιάννες μόνον έργεψεν, Ο ρδάκον εθερέθεν, Όντας τέρή το πέραγκιαν, Ο Γιάννες κατηβαίνει.

- Καλώς καλώς το πρόγεμα μ', Καλώς το δειλινάρι μ', Καλώς το τρώγω κι αγρυπνώ. Και κείμαι και κοιμούμαι.

- Άσε με, ρδάκον, άσε με, Άσε με, νε θερίον, Πάγω 'λέπω τη μάννα μου, Έρχουμαι κ' εσύ φά' με.

- Αρ' άμε, άμε, Γιάννε μου, Άμε κι αλήγορ' έλα. Ο Γιάννες μόνον έργεψεν, Ο ρδάκον εθερέθεν, Όντας τερή το πέραγκιαν, Ο Γιάννες κατηβαίνει.

- Καλώς καλώς το πρόγεμα μ', Καλώς το δειλινάρι μ', Καλώς το τρώγω κι αγρυπνώ. Και κείμαι και κοιμούμαι.

- Παρακαλώ σε, ρδάκε μου, Θεού παρακαλίας, Ας πάγω 'λέπω τ' ορφανά, Δατάχκουμαι την κάλη μ'.

- Αρ' άμε, άμε Γιάννε μου, Άμε κι αλήγορ' έλα.

Ο Γιάννες μόνον έργεψεν, Ο ρδάκον εθερέθεν, Όντας τερή το περαγκιαν, Ο Γιάννες κατηβαίνει. Είχεν τα χέρα 'τ' πίσταυρα, Την γούλαν κρεμασμένον, Κι άλλ' οποπίσ' ο κύρις ατ' ,Φτουλίζ' γα γένα 'τ' κ' έρται, Κι άλλ' αποπίσ' η μάννα του. Καταματούται κ' ερται, 'σ όλτς αποπίσ' η κάλη του, χρυσή καβαλλαρέα, χρυσόν μήλον 'ς σο χέρ'ν ατής ,παίζει και κατηβαίνει, κατακαρδών' τον Γιάννεν ατ'σ ,και φοβερίζ' τον ρδάκον.

- Καλώς καλώς το πρόγεμα μ', Καλώς το δειλινάρι μ', Καλώς το τρώγω κι αγρυπνώ.Και κείμαι και κοιμούμαι.

- Σπαθίν κα έν' το πρόγεμά σ', Κοντάρ' το δειλινάρι σ', Φαρμάκ' να τρώς και αγρυπνάς. Και κείσαι και κοιμάσαι.

- Κόρ' απ' εμέν 'κ' εντρέπεσαι, Απ' εμέν 'κι φοβάσαι;

- Από εσέν 'κ' εντρέπομαι, Απ' εσέν 'κι φοβούμαι.

- 'Σ τον Θο σ', 'ς τον Θο σ', νε κόρασοον, τα γονικά σ' απόθεν;

- Η μάννα μ' απ' τους ουρανούς, Ο κύρη μ' απ' τα νέφα, Τ' αδέλφα μ' στράφτ'νε και βροντούν. Κ' εγώ γριλεύω ρδάκους, 'Σου πεθερού μου το τσακόν' σερέντα ρδάκων δερμα, έναν να παίρω και τ' εσόν, γίνταν σεράντα έναν.

- Καθώς που λες, νε κόρασον, Άμε απόθεν έρθες, Ας έν' ο Γιάννες χάρισμα σ', Έπαρ' 'τον κι άμε δέβα, Ας έν' ο Γιάννες αδελφό μ', Η κάλη του η νύφε μ', Του Γιάννε τα μικρότερας, είν' γυναικαδέλφα μ'

Πατέρα δωσ’ με την ευχησ’          ΟΜΑΛ 

Πατερα δωσ’ με την ευχησ’

από σουμας θα φέβω 

έρθεν η ωρα ση ζωημ’

την τυχημ΄ν’ αραεβω

Ιέμ’ και πως ετρανυνες,

Αμον κυπαρισοπον,

Ερθεν η ωρας να παντρευς

Να φτας τεσον σπιτοπον.

Πατερα την ισκια τεσον

Εγω θα αραεβω

Σην θαλασσαν αμον παπορ

Χωρις εσεν πατευω

Αν ρου’ι’ς θα παραστεκοσε

Κι αφηνωσε να χασε,

Ο κυρ γουρπαν ειναιτε

Ιεμ’ να εθυμασε.

Πατερα εσυ εδεκες με

Τεσον τη διερμενεια

Πως θα πορευω με τα’ ανθρωπς,

Για πείμε άλλο μιαν

Δεκαρα κανενος μη τρως

Σην ψυς μη βαλτς κακιαν

Να βοηθας τ’ ανημπορους

Κακο μ’ εφτας καμιαν

Την συμβουλης πατερα μου

Αμον σταυρον σα νιαταμ’

Και τα ευχασις φυλαχτον

Για τη ζωης την στραταν.

Εσύ τεμον το ακριβον

Εσύ τεμόν το άκριβον,

εσύ τεμόν το ένα,

κι οντές νο’ί’ζω έρχεσε,

ερτέ παγών το αίμαμ’

Άνοιξη και τσιτσακιμ’

παρχαρί μανουσάκιμ’,

μαλαμα και χρυσόνι,

ένα και μαναχόνι.

Εσύ τεμόν η θάλασσα,

ντο πάν κ’ ερχουν βαπορεα,

κι αν θελτς φερνέ με την χαρά

αν θελτς φερνε με πονεα.

Άνοιξη και…

Εσύ αμάραντον τσιτσακ

μη χατεται η ευωδίας,

φοβουμαι θα ματεζνεσε

τη χώρας τα κουρφίας

Άνοιξη και…

Κοτσά Αναστάς

Άμον τον κοτζά Αναστάς κι θα ελέπς όθεν κι αν πας

έτονε σταυραετός των προσφύγων ο Θεός

σ'έναν χέρ είχεν σταυρόν και σο άλλο το κανόν

Ατός έτον λεοντάρ τη Πάφρας το παλλικάρ

τον Πόντον απές σην ψύν είχεν σην ταραμονήν

έτον για να γουρταρεύ άμαχους να προστατεύ

Την πατριδαν ατ’ που χαν’ ες αγιατρευτον γεραν

Με τα δοντεας να κρατεις τα χωραφεας και την γης

Την σημαιαν κρατ’ σο χερ και σο άλλο το μαχαιρ’

Λογια τη Κοτσα Αναστας να θυμασε οθεν πας

Ως το στομαμ’ η ψυμ’ ερθεν

(μοιρολόι)

Ως το στομαμ’ η ψυμ’ ερθεν

Γιατρικον σ’ εμεν κι εβρεθεν

Τ’ οματοπαμ’ σκοτινευναι

Αρχινουν κι άλλο κι εβλεπεν

Μανα τ’ οματεας κι αν κλαιγνε

Εμεν οπις κι φερνε

Μανιτσαμ’ κρατ΄την καρδιας

Εις και τ’ αλλα τα παιδιας

Αετς ετονε γραμμενον

Εισεμε σημαδεμενον

ασην ωρα ντ’ εγεννεθα

Και σον κοσμον εγω ερθα

Ειμαι ένας τραγοδενος

Ειμαι ένας τραγοδενος

Τραγωδω και συριζω

Τ’ εμορφα τα κορτσοπα

Εγω χαρεντεριζω,

Τραγωδω την εγαπην

Για τον Ποντο τραγωδω

Τραγωδω για τον Ποντον

Και για τον ξεριζωμον

Τη λυρας το τοξαρι

Τη γαβαλ το συριμαν

Καθ’ έναν παλικαριν

Χορευ την τραγωδιαμ’

Ντο να φταγω την παραν

Ντα να φταγω την παραν

Εγω εχω την χαρα

Τη χαραμ’, το στερνοκλαδιμ’,

Το κρασιμ’ και το ελαδιμ’

Ντο να φταγω τον ηλιον

Εχω το γιαβρι τεμον

Με τον φεγγον θα δουλευω

Και ατο θα γαλασευω

Θα λεγατο κατ’ ελα

Κι αμον την γα’ι’τεν κοφτα

Κατ’ αγνα σην ψυμ’ εσεβεν

Και ο νουσιμ’ επιδευεν

Τον Θεο παρακαλω

Γουρπαν ψυμ’ να εινουμε

Ατου σ’εσαν τ’ οματεα

Σ’ατα τιδεν κι ταγιανευ

Ολεα ηνταν κομματεα

Έι, τον Θεο παρακαλω

Και τον Χριστο δοξαζω

Να βρικοσαι μαναχον

Φιλω, φιλω χορταζω

Ελα ψυμ’ και φερομαι

Τη σεβντας το βοτανι

Να λαρωνω την καρδεαμ’

Ντ’ εποικες περισαν’

Έι, τον Θεο παρακαλω…

Ασο προσωπομ’ εχαθεν  

Ασο προσωπομ’ εχαθεν

Ολεν το χαμογελον

Τ’ αψιμο ντο καιει το ψοπομ’

Κι σβηνε ατο το νερο

Ερρωστεσεν η καρδιαμ’

Και η ψυμ’ εντον γερα

Χαρε ελα επαρ το ψοπομ’

Ντο σ’εμεν νεφιλιαρ

Θεεμ’ για αλαξον την τυχημ’

Για επαρμε ας γλυτωνω

Χρονεα εγω την ψυμ’ κλαινιζω

Και μετα τον πολεμο

Χαρε οντες θα περτς το ψοπομ’

Ζυασονα ισαν ισαν

Ντερτλην και πονεμενον εν

Τερ’ και μη βασανισα

ΕΤΙΚΈΤΕΣ ΡΟΎΜΠΑ

Σο παρχαρι κι παγω

Σο παρχαρι κι παγω

Άλλο κι παρχαρευω, ούι αμαν

Θεια μερ’ εν τω κορτσοπος

Άλλο κι μασκαρευω, ούι αμαν

Τ’ εμερα τα κοσαρεα

Σην φωλεα κι οβαζνε, ούι αμαν

Τ’ εμορφα τα κορτσοπα

Εγκαλεα κι χορταζνε, ούι αμαν

Η μάνα εν κρύον νερόν 

Όταν γερά η μάνα και άλλο κε μπορεί 

Όταν γερά η μάνα και άλλο κε μπορεί (2)

α τότε θελ βοήθειαν α τότε θελ ζωήν ...

α τότε θελ ζωήν

κι όταν θα έρτε η ώρα και άλλο κι θα ζει

αμάν και φτας το χρέωσις θα καίετε η ψυς

η μάνα εν κρύον νερόν και σο ποτήρ και μπεν

η μάνα να μη είνετε η μάνα να μη εν

η μάνα να μη εν

η μάνα εν βράχος η μάνα εν ρασίν (2)

σο δύσκολον την ώρας μανίτσα, μανίτσα, μανίτσαμ 

θα τσαείς

η μάνα εν το στήριγμαν τη χαράς το κλαδίν

τατινές η εγάπη κε βρίετε ση γην

η μάνα εν κρύον νερόν...

θα δέαβένε τα χρόνια θα έρουμε και μεις (2)

ατά είναι με τη σειράν κι θα γλυτών κανείς...

κι θα γλυτών κανείς

κατ ολ πρεπ να εξέρουμε σ ‘αούτο τη ζώην

Χωρίς τη μάνας την ευχήν κανείς κε λεπ χαΐρ

Σουμέλα λεν την Παναγιά

Σουμέλα λεν’ την Παναγιά

Σουμέλα λεν’ και σέναν

Θα προσκυνώ την παναγιά

Κι έρχουμαι με τ’εσέναν.

Εγώ μικρός προσκυνητής

Πήγα σην Παναΐαν

Και σα τρία τα χρόνια απάν’

Επήγα άλλον μίαν.

Ση παναΐας το ποτάμ’

Τρία μήνας ελάστα

Επέμνα οξυπόλυτος

Τα τσαρούσα μ’ εγράσταν.

Εγώ ποντιοπούλ’ είμαι

Ματώνω κι ματούμαι

Ση Σουμελά την Παναγιά

Εκεί θα στεφανούμαι.

Η λεμονα

Σητια επενα ομαλια ομαλια

Σητια επενα ομαλια ομαλια

Σητια επενα ομαλια ομαλια

Ειδα ορμανια και ληβαδα

Ειδα ορμανια και ληβαδα

Ειδα ορμανια και ληβαδα

Ειδα ορμανια και ληβαδα

Ειδα ορμανια και ληβαδα

Και σην μεσην τρες πεγαδα

Και σην μεσην τρες πεγαδα

Και ση πεγαδι την ακραν

Και ση πεγαδι την ακραν

Και ση πεγαδι την ακραν

Εστεκεν δεντρον ωμεγα

Εστεκεν δεντρον ωμεγα

Εστεκεν δεντρον ωμεγα

Εστεκεν δεντρον ωμεγα

Εστεκεν δεντρον ωμεγα

Τα νεραντζα φωρτομενα

Τα νεραντζα φωρτομενα

Επλωσα να περω εναν

Επλωσα να περω εναν

Επλωσα να περω εναν

Εχολιαστεν η λεμονα

Εχολιαστεν η λεμονα

Ντο χολιασκεσε λεμονα

Ντο χολιασκεσε λεμονα

Ντο χολιασκεσε λεμονα

Πεσκε ετσακωσα κλαδοπον

Πεσκε εστακωσα κλαδοπον

Αν ετσακωσα κλαδοπον

Αν ετσακωσα κλαδοπον

Αν ετσακωσα κλαδοπον

Να τσακουτε το σεροπομ

Να τσακουτε το σεροπομ

Κιαν εμαρανα φιλοπον

Κιαν εμαρανα φιλοπον

Κιαν εμαρανα φιλοπον

Να μαρενετε το γιοπομ

Να μαρενετε το γιοπομ

Αχ λεμονα βαχ λεμονα

Αχ λεμονα βαχ λεμονα

Αχ λεμονα βαχ λεμονα

Ντο θα εφταμε τον χειμωναν

Ντο θα εφταμε τον χειμωναν

Διχως ξυλα διχως λαδι

Διχως ξυλα διχως λαδι

Διχως ξυλα διχως λαδι

Διχως αγγαλεια το βραδυ

Διχως αγγαλεια το βραδυ

Κι έτονε αγνόν

´Κι έτονε αγνόν, η εγάπ' τ'εσόν,

´κι έτονε αγνόν, ρίζα μ' η εγάπ' τ'εσόν...

Όρκοι και ομνέματα, δάκραι και τσανέματα,

τ' έμνοστα τα λόγια ντ' έιπες, όλα έσαν ψέματα...

´Κι έτονε αγνόν, η εγάπ' τ'εσόν,

´κι έτονε αγνόν, ρίζα μ' η εγάπ' τ'εσόν.

Έναν κι' έναν με τ'εσέν, εύρα κι εγώ την τσαρέν,

ψεύτικα να αγαπώσε, κι' ασ' σο νού σ' να μη δαβαίν.

´Κι έτονε αγνόν, η εγάπ' τ'εσόν,

´κι έτονε αγνόν, ρίζα μ' η εγάπ' τ'εσόν...

Θάμαν έτονε τρανόν, η υπομονή τ'εμόν,

την βραδήν επαρακάλ'να, ατσά πότε θα 'μερών.

´Κι έτονε αγνόν, η εγάπ' τ'εσόν,

´κι έτονε αγνόν, ρίζα μ' η εγάπ' τ'εσόν...

Με τ'εσέν ρίζα μ' να ζώ, άλλο ξάϊ ´κι επορώ,

νε να συχωρώ σε θέλω, φεύω κι' αποσαίρετώ.

´Κι έτονε αγνόν, η εγάπ' τ'εσόν,

´κι έτονε αγνόν, ρίζα μ' η εγάπ' τ'εσόν.

Μ έναν τέρεμαν ζεστόν

Μαύρα ομμάτια γελαστά

Και τερέματα ζεστά

Εσύ ίνεσαι τεμόν

Κορτσόπον μελαχρινόν

Το γιαβρόπο μ’ το μικρόν

Κορτσόπον μελαχρινόν.

Μ’ έναν τέρεμαν ζεστόν

Κι ένα φίλεμαν γλυκόν

Εγώ ίνουμαι τεσόν

Κορτσόπον μελαχρινόν

Εσύ ίνεσαι τεμόν

Το γιαβρόπο μ’ το μικρόν.

Σο μάγ(ου)λον ελέαν εσ’

Θα φιλώγα ατό και λες

Ασήν καρδίαν απές

Θ’ αναμένω για να λες

Πάντα εμέναν θ’ αγαπάς

Ση ζωήν για να γελάς.

Μ’ έναν τέρεμαν ζεστόν

Κι ένα φίλεμαν γλυκόν

Εγώ ίνουμαι τεσόν

Κορτσόπον μελαχρινόν

Εσύ ίνεσαι τεμόν

Εσύ ίνεσαι τεμόν.

Τα μαλλία σ’ κύματα

Τα σειλόπα σ’ ποιήματα

Τα σειλόπα σ’ ποιήματα

Και το πόι σ’ κι θαρρείς

Εκατό χρόνια να ζεις

Εκατό χρόνια να ζεις.

Μ’ έναν τέρεμαν ζεστόν

Κι ένα φίλεμαν γλυκόν

Εγώ ίνουμαι τεσόν

Κορτσόπον μελαχρινόν

Εσύ ίνεσαι τεμόν

Εσύ ίνεσαι τεμόν.

Άστρα απάν σον ουρανόν

Άστρα απάν’ σον ουρανόν

σην κάρδια μ’ έχω πόνον

για ατόν εγώ θα λέγω σας

την ψυ μ’ να ξελαφρώνω.

Εσβύεν το χαμόγελο μ’

το ψυόπο μ’ πικραμένον

κι εγώ ατέν ντο εγάπανα

έφυεν ασόν κόσμον.

Χωρίς νερόν μαραίντανε

τα ρόδα και τα κρίνα

χωρίς εσέν απές σην ψυ μ’

καίουμαι άμον εκείνα.

Άστρα απάν’ σον ουρανόν

ευσήν εγώ θα εφτάω

άστρο να ίνεται κι ατέ

να ελέπω ατέν και πάω.

Η νύφε και ο Γαμπρόν…

Η νύφε και ο γαμπρόν

Παν σα στεφανώματα

Η εγγάλä του γλυκίν

Απές σα ξημερώματα

Έρθαν κι ανταμώθαν’νε

Ατοί στεφανώθαν’νε

Ο γαμπρόν πάει σο γιαπί

Και η νύφε στέκ’ σωστή

Ύστερ’ ασ’ σο μεσημέρ’

Ο γαμπρόν ψωνίζ’ και φέρ’

./.

Η νύφε σκούτε μαϊρεύ

Και ατός θέλ’ να μασχαρεύ

./.

Γαρή τα φιλέματα σ’

Είν’ γλυκέα αμόν μέλ’

./.

Άντρα τα χαϊδέματα σ’

Όχι απάν σο μερημέρ’

./.

Αφ’ σ μεν α στρώνο τραπέζ’

Μη φοάσαι κι’ αν μαλäζ’

./.

Και ούντες θα σκουτινεύ

Ίστεν άλλο θα λελεύ

Εσυ είσαι τριαντάφυλλο και εγώ νερό και χώμα

Εσύ είσαι τριαντάφυλλον

Και εγώ νερόν και χώμαν

Τη μύρα σ' πότε θα παίρω

Εκεί που μέν'τς σο δώμαν

Θα στεφανούμε εσέν αρνί μ'

Σε έναν εβδομάδαν

Ολίγον να τρανήνωμε

Αγούτον την Ελλάδαν

Ας παίρω 'σεν σ' εγκάλιοπο μ'

Με αγάπη να βουκού 'σεν

Φιλώ και ξαν φιλώ αρνί μ'

Κ' εσύ να παλαλούσε

Θα στεφανούμε εσέν αρνί μ'

Σε έναν εβδομάδαν

Ολίγον να τρανήνωμε

Αγούτον την Ελλάδαν

Καμίαν 'κι μαραίνετε

Σο γιάν σ' το παληκάρ'ις

Εσύ είσαι τριαντάφυλλον

Κ' εγώ ψή μ' το στουλάρ' ις

Θα στεφανούμε εσέν αρνί μ'

Σε έναν εβδομάδαν

Ολίγον να τρανήνωμε

Αγούτον την Ελλάδαν.

Γουρμπάν σ’εσόν το θέλεμαν)

Εσύ όντες αναστενάεις

Εγώ ’ς σον κόσμον χάμαι

Έναν ο πόνον ντ’ έχομαι

Πάμε πουλόπο μ’ πάμε

γουρπάν σ’εσόν το θέλεμαν

Πάμε πουλόπο μ’ πάμε

Ντο σύρ’ τ’εσόν το κάρδοπον

Εΐνον ας ευτάμε

όντες τερούν τ’ ομμάτοπα σ’

Ατά τα σεβνταλία

Κάτ’ άγναν κρούει το κάρδοπο μ’

σκαλών και παίρ’ φωτίαν

γουρπάν σ’εσόν το θέλεμαν

Πάμε πουλόπο μ’ πάμε

Ντο σύρ’ τ’εσόν το κάρδοπον

Εΐνον ας ευτάμε

Εκεί ’ς σο πέραν τα ρασιά

Πουλόπα κελαηδούν’νε

Ασ’ σην σεβντάν τ’εμέτερον

Ατά πα εγροικούν’νε

γουρπάν σ’εσόν το θέλεμαν

Πάμε πουλόπο μ’ πάμε

Ντο σύρ’ τ’εσόν το κάρδοπον

Εΐνον ας ευτάμε

Ακρίτας κάστρον έχτιζεν, τριγύρω ‘ς σα ραχία,

απάν’ του κόσμου τα φυτά, εκεί φέρ’ και φυτεύει,

απάν’ του κόσμου τα πουλιά εκεί πάγ’νε φωλεύ’νε.

Ατά κελάηδ’ναν κ’ έλεγαν «πάντα θα ζει Ακρίτας»

κι ατώρα κελαηδούν και λέγ’νε «θεν’ αποθάν’ Ακρίτας».

-Ακούς, ακούς, Ακρίτα μου, ντο λέγ’νε τα πουλόπα;

Ακούγει ατό κι Ακρίτας μου, χαμογελά και λέει:

- Αφήστεν τα πουλόπα μου ας κελαηδούν κι ας χαίρουν,

ατά μικρά πουλόπα ειν’ κ’ εξέρ’ν’ να κελαηδούνε.

Όνταν τερεί το πέραν κιαν ο Χάρον κατηβαίνει.

- Πού πας, πού πας, νε Χάρε μου, και. πας συχαρεμένα;

- Έρθα να παίρω ‘γω την _ή σ’ και πάγω χαρεμένα.

- Εμέν Ακρίτα λέγ’νε με, ανίκητον Ακρίταν.

Χάρε μ’, έλα ας παλεύουμε ‘ς σο χάλκενον τ’ αλώνιν,

αν εν’ και ντο νικάς μ’ εσύ, έπαρ’ την _’ή μ’ και δέβα,

αν εν ’ και ντο νικίεσαι, θα παίρω και το μαύρο σ’.

Εξέβαν και επάλεψαν, ενίκεσεν ο Χάρον.

- Ναϊλί εμέν και βάι εμέν, ενίκεσε μ’ ο Χάρον!

Φέρτε με τη φιλίντρα μου, φέρτε με τα σελάχια μ’

φέρτε με το τοπούζι μου, ντο εν ’ εξήντ’ οκάδες.

Φέρν’ άτον την φιλίντραν ατ’, φέρ’νε ατόν τα σελάχια,

φέρ’ νε, ατόν το τοπούζιν ατ’ ντο εν εξήντ’ οκάδες.

Αχπάσκεται Ακρίτας μου να πάγει κυνηγήσει.

‘Σ σο μεσοστράτ’ ‘κ’ επρόφτασεν, ‘ς σο μεσοστράτ’ ‘κ’ επήγ’ εν,

επόνεσεν η κεφαλ’  ατ’, ταράζει η καρδία ‘τ’

και συντρομάζ’ν τα γόνατα ‘τ’ και ‘κ’ επορεί να πάγει.

- Ναϊλί εμέν τον άκλερον εγώ πως θ’ αποθάνω;

Δέβα καλίτσα μ’ στρώσον με θανατικόν κρεββάτιν

θέκον και ‘ς σο κιφάλι μου και παρχαρί’ τσιτσέκια.

Δαβαίν’ η κάλη’ ατ’ στρών’ ατόν τουσέκια και γεργάνια

και θέκ’ και ‘ς σο κιφάλιν ατ’ και παρχαρί’ τσιτσέκια

και βάλλ’ άνθα παπλώματα και μουσκομαξιλάρια.

Για έλα για θα έρχουμαι

Για έλα για θα έρχουμαι 

σην στράταν ν’ απαντώ ‘σε 

εντρέπουμαι να λέγω ‘σε 

πουλόπο μ’ ντ’ αγαπώ ‘σε. 

Και για έλα για θα έρχουμαι 

το καρδόπο μ’ ελύεν 

α ση σεβντάν αρνί μ’ τ’ εσόν 

εκάεν κι εβρουλίεν. 

Και για έλα για θα έρχουμαι 

ο νους ‘ημ’ εθολώθεν 

α ση σεβντάν αρνί μ’ τ’ εσόν 

η καρδία μ’ εματώθεν. 

Και για έλα για θα έρχουμαι 

οξω ‘κά α σ’ οσπιτόπο σ’ 

ετελέθεν η υπομονή μ΄ 

χάρτσον με το καρδόπο σ’.

Την πατρίδαμ έχασα

Την πατρίδαμ έχασα έκλαψα και πόνεσα λύουμαι κ’ αρωθυμώ oϊ οϊ οϊ οϊ ν’ ανασπάλω και πορώ (δις)

Μίαν κ’ άλλο σήν ζωήμ’ σο πεγάδιμ’ σήν αυλήμ’ νέροπον ας έπινα, oϊ οϊ οϊ οϊ και τ’ ομάτεαμ’ έπλυνα (δις)

Τα ταφίαμ έχασα ντ’ έθαψα κ’ενέσπαλα τεμετέρτς αναστορώ, oϊ οϊ οϊ οϊ και σο ψώπομ’ κουβαλώ (δις)

Μίαν κ’ άλλο σην ζωήμ’ σο πεγάδιμ’ σην αυλήμ’ νέροπον ας έπινα, oϊ οϊ οϊ οϊ και τ’ ομάτεαμ’ έπλυνα (δις)

Εκκλησίας έρημα Μαναστήρεα ακάντηλα πόρτας και παράθερα oϊ οϊ οϊ οϊ έπεμναν ακράνοιγα (δις)

Μίαν κ’ άλλο σην ζωήμ’ σο πεγάδιμ’ σην αυλήμ’ νέροπον ας έπινα, oϊ οϊ οϊ οϊ και τα’ ομάτεαμ’ έπλυνα. (δις)

Τσοπάνος με τα πρόατα

Τσοπάνος με τα πρόατα 

λάσκεται τα γιαζία 

πίνει τα κρύα τα νερά 

και συρ’ τη μαναχίαν.

Τσοπάνε μ’ ντο γιοσμάς είσαι 

να σαν που έει ‘σε άντραν 

αφ’ς ατά κι έλα με τ’ εμέν 

τα πρόατα σ’ κι χάνταν. 

Τσοπάνε μ’ ποδεδίζω ‘σε 

κατήβα α σα ραχία 

κανείται εσέν ντ’ εντόκανε 

χαλάζια και βρεχία. 

Τσοπάνε μ’ και τα πρόατα σ’ 

τσοπάνε μ’ και τ’αρνόπα σ’ 

ατά εγροικούν τη χαρά σ’ 

εξέρνε α σα τιαρτόπα σ’.

Αποψ κι οψε το βραδον

Τον πατεραμ’ εγω αγαπω

Ας’ εμενα πολανι

Την μαναμ’ εροθυμεσα

Εφταγω παλαλα’ι’

Αποψ κι οψε το βραδον

Εμπρεαμ ερθεν ο χαρον,

Τον θανατον κι ενουνιζα

Τεμετερτς πως θα χανω

Ο κυριμ’ εν αση Σαντα

Η μαναμ’ πολασεσα

Εγω το ρακιν κι επατο

Ατωρα πως εμετσα

Αποψ κι οψε το βραδον

Εμπρεαμ ερθεν ο χαρον,

Τον θανατον κι ενουνιζα

Τεμετερτς πως θα χανω

ΠΙΤΙΚΟΝ       ΤΙΚ 

Έχω έναν τρανόν σέβνταν απές 'σην καρδεά μ', 

ατό έν το φως -ι-μ' κι όλεν η χαρά μ'. 

Ατό δίει 'με ελπίδα δίει 'με και φτερά, όλεα ανασπάλω όταν έν' σουμά μ'. 

Έλα έλα πουλόπο μ' τ'εμόν το σεχρετόπον, 

το παλαλό τ' αρνόπο μ'ποδεδίζ' ατό.

 Έλα έλα πιτίκον ασ' όλιον το μικρίτ'κον, 

τ'εμόν το λαλαχάρ'κον να λελεύ' ατό. 

'Εν' ο θησαυρός -ι-μ' 'σο κοσμόν απάν, 

ο κυρ'ς ατ' να χάται να φτάει παλαλά. 

Όλια τα χατίρεα τ' θ' εφτάω εγώ,

 τ'εμόν το πιτίκον να λελεύ' ατό.

 Έλα έλα πουλόπο μ' τ'εμόν το σεχρετόπον,

 το παλαλό τ' αρνόπο μ'ποδεδίζ' ατό.

 Έλα έλα πιτίκον ασ' όλιον το μικρίτ'κον, 

τ'εμόν το λαλαχάρ'κον να λελεύ' ατό. 

Όλια τ' αγαπίουν 'σ' ομμάτεα τ'εμά, 

ζαροτά και ίσεα κι όλια τα ζαντά,στραβά.

Ακ'σον την λαλία μ' και ντο τραγωδώ, 

να εβρίουμ' πάντα εμπροστά σ' εγώ. 

Για τ'εσέν πουλόπο μ' εγώ τραγωδώ,

 ν' ακούς την λαλία μ' όντες 'κι θα ζω.

ΣΟΥΛΝΤΟΥΡΑ ‘Μ      ΤΙΚ 

 Σουλτούρα μ' ποδεδίζω σε,

 φιλώ και το στομόπο σ' 

φιλώ και το στομόπο σ' 

μον' άφσον με έναν βραδίν 

απέσ σο κρεββατόπο σ' 

απέσ σο κρεββατόπο σ' 

Για έλα κατ' θα λέγω σε 

σουλτούρα μ' μη φο(γ)άσαι 

σουλτούρα μ' μη φο(γ)άσαι 

Για έλα κατ' θα λέγω σε 

σουλτούρα μ' μη φο(γ)άσαι 

τ' ομμάτια μ' αραεύνε σε 

η ψή μ' πολλά αγαπά σε 

τ' ομμάτια μ' αραεύνε σε 

η ψή μ' πολλά αγαπά σε 

Εμείς μαζί κι ίνουμες 

και χώρια κι επορούμε 

και χώρια κι επορούμε 

και χώρια κι επορούμε

σουλτούρα μ' ντο θα ίνουμες 

α πα τώρα ας τερούμε 

α πα τώρα ας τερούμε

ΠΕΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΣΑΛΟΥΜΟΠΑ

Έλα γιάβριμ με τ εμένα

Είσαι το μικρόν τα’ αρνίμ

Πείσματα και τσαλουμόπα

Άκαψες τεμίον τη ψύν

Νυχταν ημεραν κι κοιμούμαι

Για τεσένα ξημερούμαι

Πείσματα και τσαλουμόπα

Άκαψες τεμίον τη ψύν

Χρονε τώρα υποφέρω

Το πουλόπομ αναμένω

Πείσματα και τσαλουμόπα

Άκαψες τεμίον τη ψύν

ΤΗ ΨΥΜ ΗΜ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΝΑ

Τη ψυς ιμ τα παράπονα

Σε κάναν κι θα λέγω

Μανάχος θα νουνίζατα

Θα κάθουμαι και κλαίγω

Μανάχος θα νουνίζατα

Θα κάθουμαι και κλαίγω

Σεράντα μήλα   OMAΛ

Σεράντα μήλα κόκκινα, πούλιμ

σεράντα μήλα κόκκινα, γιάβριμ

σ’ένα μαντήλ δεμένα. (2)

Σεράντα σέβντας κι’αν εφτάς, γιάβριμ

σεράντα σέβντας κι’αν εφτάς, πούλιμ

κι’εβρίξ αμόν εμένα. (2)

Για έλα έλα πουλίμ

μετεμέν έλα γιάβριμ

ατό το ματοτερεμάς, πούλιμ

θα σιρ και περ ταχούλιμ (2)

Απ' αδα και περα θέλω

απ' αδα και περα θελω

εναν ησυχον ζωην,

να ανασπαλω τα μαυρα χρονια

μανα ντ' εφαγαν την ψυμ'.

αμαν, αμαν ,αμαν, αμαν

αμαν, αμαν αμαν,

μανα ντ' εφαγαν την ψυμ'.

σην ζωημ' τ' ημσαν τα χρονιαμ'

και σα ξενα εζησα

και τη οσπιτιμ' την πόρταν

εικοσ' χρονια κι ενοιξα.

αμαν, αμαν ,αμαν, αμαν,

αμαν, αμαν, αμαν,

εικοσ' χρονια κι ενοιξα.

βασανα πολλα εδεβαν

και πολλα επερασα,

εφαγανε με τα ντερτια

και εγω εγερασα.

αμαν, αμαν, αμαν, αμαν,

αμαν, αμαν, αμαν,

και εγω εγερασα.

Κόνιαλι

(Turkish lyrics in Greek)

Χαν για τα μπένιμ ελιτίρεμ

παστουρμά παστουρμά

κονιαλούταμ μπασκασίνα

Κόνιαλιμ γιόριμ.

Ρεφραίν

Γιόριμ γιάβρουμ γιόριμ

ασλάν γιάριμ γιόριμ

αλτα σούλαρ σένιμ

μερμετίλερ μπένιμ.

Καισετιρεν καραμάνταν

κόνιαταν κόνιαταν

γκιοζέλ σέβεν μακρούν γκαλμάζ

ντούνιατα γιάρ γιάρ

κόνιαλιμ γιόριμ.

Χαν για τα μπένιμ ελιτίρεμ

ιρακ 'ουμ ιρακ 'ουμ

ίτσερ ίτσερ κεσμές μπένιμ

μερακτούμ βάι βάι

κόνιαλιμ γιόριμ.